ધુફારી

વાત વણસી જાય છે વાત વાતમાં;

માણસ નથી રહેતો માણસ જાતમાં

જાગૃત હો અથવા સુસુપ્ત અવસ્થામાં

માણસ બસ ભમતો રહે છે આઘાતમાં

જે સતત અવઢવ મહીં ખોવાયલો રહે 

એ ભલા ક્યાંથી પડે અન્યની પંચાતમાં

મિત્રો અને સગા સબંધીના વહેવારની

અટવાય છે મન પર પડેલી  એ ભાતમાં

તું ‘ધુફારી’ને કહે અથવા ના કહી શકે

તું નિશાચર સમ તારા ગણે છે રાતમાં

૦૭/૦૪/૨૦૧૭

મત્લા સૌજન્ય શ્રી નટવર મહેતા

Filed under: Poem |