ધુફારી

“ફાધર્સ-ડે”

         નાયગારા ફોલ્સ જોવા જવા માટે નક્કી થયા મુંજબ સૌ તપનના વિશાળ એપાર્ટમેન્ટમાં ભેગા થવા સૌ આવવા લાગ્યા.નરેશ આવ્યો ત્યારે મંડલીના લગભગ સભ્યો આવી ગયા હતા.તેણે આવીને સોફા પર બેસી એક નજર ફેરવી કે,કોણ બાકી છે એકાએક તેણે તપનને પુછ્યું

‘ક્યારે નહીં આજે વિકાસ કેમ લેઇટ લતીફ થઇ ગયો…?’

‘પોતે સૌથી છેલ્લો આવ્યો ને ઓલાને લેઇટ લતીફ કહે છે….’ કહી માનસી હસી

‘એ લેઇટ લતીફ નથી મને સવારે જ ફોન આવ્યો હતો કે,એ તેના પપ્પાને મળવા પુણે જાય છે બે દિવસ પછી ફાધર્સ-ડે છે અને તે હંમેશા એ દિવસે તેના પપ્પા સાથે જ હોય છે’અનુપે કહ્યું

‘હા…મને પણ કોલ કરેલો ત્યારે મેં કહ્યું આપણી આ નાયગારા ફોલ્સની ટ્રીપ પછી પણ તું પપ્પાને મળવા જ્‍ઇ શકે છે પણ એ ન માન્યો મને કહ્યું જે કામ એના સમય પર ન થાય તેનું કશું મહત્વ નથી રહેતું આઇ હેવ ટુ ગો’ સુમી એ અનુપની વાતને સમર્થન આપતા કહ્યું

‘પણ એક ભુલ તો ભગવાન પણ માફ કરે અને એમાંના એક એવા માવિત્રો…. જો સાચા હ્ર્દયથી તેમની માફી માંગી હોય તો એ હસ્તા સ્વિકાર કરી લે’અનુપે કહ્યું

‘હા….વર્ષમાં એક વીક પણ આપણે આપણા પપ્પા માટે પણ ન ફાળવી શકીએ તો ધૂળ પડી આપણા જીવન ઘડતરમાં એવો અફસોસ તેમને સતાવે એ કેટલું દુઃખદ હોય તેમના માટે…? ગયા વર્ષે તેણે મને પણ કહેલું’ આટલી વારથી બધાની વાતો સાંભળતી યોગી(યોગિતા)એ સુર પુરાવ્યો.આ ચર્ચા ચાલતી હતી ત્યાં ડોર બેલ વાગી અને તપને દરવાજો ખોલ્યો તો મેકડોનાલ્ડનો ડિલેવરી બોય પાર્સલ લઇ ઊભો હતો.તપને બોકસ ડાઇનિન્ગ ટેબલ પર મુકવા કહી પોતાનું વેલેટ કાઢી પેમેન્ટ કર્યું.

‘ચાલો…ચાલો…આ બર્ગર અને ગાર્લિક બ્રેડ ઠંડા થઇ જશે તો પાછા ઓવનમાં મુકવા પડશે’

         ડાઇનિન્ગ ટેબલ વચ્ચે પડેલ પેપર પ્લેટ પર સૌએ પોતાની પસંદગીની આઇટમ લીધી અને પેપર કપમાં કોકાકોલા રેડ્યા.અહીં ત્યાંની વાતો કરતા બધું ખવાઇ ગયું.લેફટ અપ એલ્યુમિનીયમ ફોઇલમાં લપેટાયું અને બાકી વધેલી કોકા કોલા સાથે બધું સુમી અને તાન્યા ફ્રીઝમાં મુક્યું

         તપને સીડીનો બોક્સ લાવી પુછ્યું ‘બોલો કઇ મુવી જોવી છે ઇન્ગલીસ કે હિન્દી…?’

‘ઇન્ગલીસ તો આપણે ટીવી પર જોતા હોઇએ છીએ……’

‘એક મિનીટ મારા કઝીને મને એક ગુજરાતી નાટક “પપ્પા પધરાવો સાવધાન”ની સીડી મોલકાવી છે એ હું લાવ્યો છું આપણે એ જોઇએ તો કેમ…?’બધા તરફ જોતા જયંતે પુછ્યું

‘વાઉ!! પપ્પા પધરાવો સાવધાન….? નામ નવું છે ચાલો ભલે થઇ જાય…’અનુપે કહ્યું

       સીડી પ્લેઅરમેં સીડી મુંકાઇ તો નરેશે કહ્યું ‘અરે આ…તો…?’

‘ખીચડી વાળો પ્રફુલ્લ…..’જયંતે કહ્યું 

             નાટક પુરું થતા સૌનો એક જ અભિપ્રાય હતો ‘મજા પડી ગઇ..’ તપને કરેલી સગવડ પ્રમાણે સૌ એક બીજાને ગુડ નાઇટ વિશ કરી પોતાની રીતે સુવા ગયા પણ નરેશની આંખમાં ઊંઘ ન હતી.એના કાનમાં યોગિતાએ કહેલી વાત ગુંજયા કરતી હતી.

‘હા….વર્ષમાં એક વીક પણ આપણે આપણા પપ્પા માટે પણ ન ફાળવી શકીએ તો ધૂળ પડી આપણા જીવન ઘડતરમાં એવો અફસોસ તેમને સતાવે એ કેટલું દુઃખદ હોય તેમના માટે…?’

Continue reading →

Filed under: General | Leave a comment »