‘મહેમાનગતિ’
જિન્દગી ભર નહીં ભુલુ એ સન્માનની રાત;
મિત્રની જાનમાં આવી થયો મહેમાનની રાત,
જિન્દગી ભર નહીં ભૂલું……
હાય એ ભાલથી ભીંતે ઉતરતા માંકડ(૨);
ઓશિકે ગાદલે સંતાવા સરકતા માંકડ,
લોહી તરસ્યા તણાં(૨)
શોણિતપાનની રાત….જિન્દગી ભર નહીં ભૂલું
પવનના અશ્વ દોડ્યા ને ખુલી ગઇ બંધ બારી;
નદીના પુર જેવી ઉડતી મચ્છર સવારી,
ચોતરફ ઉડતા ગાતા (૨)
ગણગણ ગાનની રાત….જિન્દગી ભર નહીં ભૂલું
કટક તૂટયું અને જયાં બેસતું એ ત્યાં જ કરડે(૨);
ગાલપર,કાનપર કે હાથપર તો કોઇ બરડે,
તીખી તલવાર સમ એ શુંઢના (૨)
સંધાનની રાત…. જિન્દગી ભર નહીં ભૂલું
સેજ છોડી ને ‘ધુફારી’ ઊભો થયો;
ઓઢી ચોફાર ને રાહ એ જોતો રહ્યો,
રાત આ વિતે થસે(૨)
આઝાનની રાત….જિન્દગી ભર નહીં ભૂલું
૧૧-૦૬-૨૦૧૪
Filed under: Poem | Leave a comment »