ધુફારી

‘મહેમાનગતિ’

જિન્દગી ભર નહીં ભુલુ એ સન્માનની રાત;

મિત્રની જાનમાં આવી થયો મહેમાનની રાત,

જિન્દગી ભર નહીં ભૂલું……

હાય એ ભાલથી ભીંતે ઉતરતા માંકડ(૨);

ઓશિકે ગાદલે સંતાવા સરકતા માંકડ,

લોહી તરસ્યા તણાં(૨)

શોણિતપાનની રાત….જિન્દગી ભર નહીં ભૂલું

પવનના અશ્વ દોડ્યા ને ખુલી ગઇ બંધ બારી;

નદીના પુર જેવી ઉડતી મચ્છર સવારી,

ચોતરફ ઉડતા ગાતા (૨)

ગણગણ ગાનની રાત….જિન્દગી ભર નહીં ભૂલું

કટક તૂટયું અને જયાં બેસતું એ ત્યાં જ કરડે(૨);

ગાલપર,કાનપર કે હાથપર તો કોઇ બરડે,

તીખી તલવાર સમ એ શુંઢના (૨)

સંધાનની રાત…. જિન્દગી ભર નહીં ભૂલું

સેજ છોડી ને ‘ધુફારી’ ઊભો થયો;

ઓઢી ચોફાર ને રાહ એ જોતો રહ્યો,       

રાત આ વિતે થસે(૨)

આઝાનની રાત….જિન્દગી ભર નહીં ભૂલું

૧૧-૦૬-૨૦૧૪

Filed under: Poem | Leave a comment »