ધુફારી

 

રૂપ-અરૂપ (૨)

(ગઇ પોસ્ટથી આગળ)

                    વિભાના વેવિશાળ થઇ ગયા પણ લગ્ન ત્રણ મહિના પછી થશે કારણ કે, વિભાના સસરાએ નવદંપતિ માટે બૂક કરેલ ગાડીની ડિલેવરી ત્રણ માસ પછી મળશે તેમની ઇચ્છા છે કે,વિભા એ નવી ગાડીમાં બેસીને સાસરે આવે.વિભાના વેવિશાળના અને ત્રણ મહિના પછી લગ્નના વિગતવાર સમાચાર અમેરિકા અને લંડન અપાયા. સૌમિલે હવે તે ભારત આવી શકે એમ નથી અને કપિલ વિભાને પરણાવે એવો આગ્રહ કર્યો.

‘આ સૌમિલ અને કપિલ તો વિદેશ જઇ બેઠા દીકરાની બરોબરી કરી શકે એવી વિભા પણ ત્રણ મહિના પછી પોતાના ઘેર જશે તો જો તું હા પાડતી હો તો બંટીને દુકાન પર કામ કરવા મોકલું જેથી વિભા ગયા પછી એ સંભાળી લે?’એક દિવસ સવારના આવીને રસિલાએ પુછ્યું

‘હા મોકલાવજે ભલે આવતો’ખુશ થઇ રમિલાએ કહ્યું

         તે દિવસથી બંટી રમિલા સાથે દુકાન પર બેસવા લાગ્યો.મહિના આખરમાં વેંચાણનો હિસાબ કરતા થોડી ઓછી આવકની જાણ થઇ.એક વખત વાત વાતમાં રમણિકલાલે રમિલાને કહેલું આપણી દુકાનના વાણોતર લવો(લવજી) અને પધો (પદમશીં) બંને સાચા બોલા,કાર્ય કુશળ અને પ્રમાણિક છે.હું સૌમિલ કે કપિલ પર અવિશ્વાસ કરી શકું પણ એમના પર નહીં માટે એમનું મન દુભાય એવું કદી ન કરતી.

        રમિલાને શંકા ગઇ કે રખે બંટી કશી હેરા-ફેરી કરતો હશે.બંટી બપોરે જમવા ગયો ત્યારે રમિલાએ પોતાની શંકા વિભાને જણાવી અને બંટી પર નજર રાખવા જણાવ્યું.એક દિવસ મોટા બીલની રકમ ૨૫૦૦ હજારમાંથી ૨૦૦ રૂપિયા ગોઠણ નીચે સંતાડીને બાકીના પૈસા ગલ્લામાં નાખતા વિભા જોઇ ગઇ અને રમિલાને ઇશારો કર્યો. બંટી કોઇ જોતું નથી એમ માની પૈસા ગજવામાં મુકવા જાય તે હાથ રમિલાએ પક્ડીને પૈસા જુટવી લીધા અને કોલરમાં પકડી ઊભો કરી બે થપ્પડ મારી ત્રાડ પાડી ‘મુવા નપાવટ  દુકાનમાં ચોરી કરે છે? સગો ભાણિયાને દીકરો સમજી દુકાન પર બેસાડ્યો તેનો તેં આ બદલો આપ્યો?નીચે ઉતર મુવા નાલાયક નીચે ઉતર હવે બીજી વાર દુકાન પર આવ્યો છો તો ટાંટિયા ભાંગી પોલીસને હવાલે કરીશ.’

‘માશી માફ કરો ભુલ થઇ ગઇ બીજી વાર નહીં કરૂં મારી મમ્મીને કશું ન કહેતા’બંટી હાથ જોડી કરગર્યો

‘વિભા પોલીસને બોલાવ આ એમ નહીં માને’રમિલા ગુસ્સાથી દાંત ભીંસી કહ્યું તો બંટી તરત જ ત્યાંથી ઊભી પુછડિયે નાઠો.દોઢ માસ પછી બંટી અચાનક ગાયબ થઇ ગયો.વેણીલાલે ઘણી તપાસ કરી પણ એ ક્યાં ગયો કોઇ જાણતું ન હતું.

                        વિભાના લગ્નના દિવસથી એક અઠવાડિયા પહેલા કપિલને વિભાને પરણાવવા આવી જવા ફોન કર્યો,પણ કપિલે કહ્યું પપ્પા હોસ્પિટલમાં છે અને મારાથી અવાય એમ નથી પણ હું પૈસા ટ્રાન્સફર કરૂં છું લગ્ન અને કરિયાવર ધામધુમથી કરજો.આખર નિઃસંતાન મામા-મામીએ વિભાનું કન્યાદાન કર્યું.ભાઇનો ફેરો ફેરવવા હાજર હોત તો બંટીને બેસાડવાની વાત આવી ત્યારે વિભાએ રમિલાના કાનમાં કહ્યું ‘એ ચોર મારો ભાઇ ન હોઇ શકે સારૂં છે કે હાજર નથી માટે ચંદુને બેસાડો.’આ ફેરફાર કેમ થયો એની અસમજમાં અટવાયેલા તલક્શીંએ રસમ પુરી કરી.વિભા ભારે હ્રદયે સાસરે વિદાય થઇ એ પછી રમિલાને પોતાના મનમાં ચાલતી ગડમથલ પુછી ત્યારે કોઇને વાત ન કરવાની શરતે રમિલાએ બધો ખુલાસો કર્યો.

              ચંદુએ ભાઇ તરિકે વિભાને સોનાનો સેટ આપેલો તે માટે રમિલાએ પુછ્યું ‘એલા ચંદુડા તારી પાસે આટલા બધા પૈસા આવ્યા ક્યાંથી?’

‘મને લાગે છે કે,હવે તમને બધી વાત કરવાનો સમય પાકી ગયો છે.’કહી ચંદુ હસ્યો

‘મતલબ….?’રમિલાએ આંખ જીણી કરી કાન સરવા કરતા પુછ્યું

‘માશી તમને મારા પર ભરોસો છે ને? તો મારી વાત ધ્યાનથી સાંભળજો અને આ વાતો તમે કોઇને પણ નહીં કરો એ શરતે કહું…કહું?’

‘હવે વાતમાં ગાડા ભરી મોણ નાખ્યા વગર ને શરતોની જલેબી પાડ્યા વગર જે કહેવું હોય તે સીધું સટ કહી દેને….વાત આપણા વચ્ચે જ રહેશે બસ?’

‘તો જુઓ આ છે બંટી…’કહી પોતાના મોબાઇલ પર એક છબી બતાડી.

‘અરે!!! આ તો…….’અવાક રમિલા આગળ કશું કહે તે પહેલા ચંદુએ કહ્યું

‘કિન્નર છે…’ આ કેમ થયું એ પ્રશ્ન રમિલાની આંખમાં વાંચતા ચંદુએ કહ્યું

‘તમારી દુકાનના વકરામાંથી હેરાફેરી કરતો બંટી જુગારની અને દારૂની લતે ચઢી ગયેલો.તમે દુકાનમાંથી હાંકી કાઢ્યો પછી છાયા નામની એક એકલી રહેતી અને એર હોસ્ટેસનું કામ કરતી યુવતી એના પર મોહાઇ ગઇ અને બંટી એને રમાડતો હતો અને પૈસા પડાવતો હતો.બે દિવસ બંટી એના ઘેર ન ગયો એટલે રાત્રે દારૂ પીવા એ ક્યાં જશે એની એને ખબર હતી એટલે બંટીને શોધતી એ ત્યાં ગઇ.દારૂના નશામાં ધુત બંટીને તેના સાગરિતે પુછયું

‘કેમ આજે છાયા મેડમ તારી સાથે નથી?’

‘હું શું એની સાડીના પાલવમાં બંધાયેલો છું એ મારી સાથે બંધાયેલી છે.આ બંટીની કાયાની માયા જ એવી છે કે,ભલ ભલી છાયા એ માયામાં લપેટાઇ જાય.’

‘છાયા તો તારી પ્રેમિકા છે ને?’

‘પ્રેમિકા….?…..સાથે ફરે એટલે પ્રેમિકા થઇ ગઇ? અરે!!! એ તો સોનાના ઇંડા આપતી મરઘી છે….મરઘી’કહી બંટીએ અટ્ટહાસ્ય કર્યું

         આ બધું જોઇ સાંભળી છાયા દાંત ભીસીને ત્યાંથી જતી રહી.બે દિવસ પછી પુનમની રાત હતી ત્યારે છાયા એક સુના બીચ પર ચાંદનીરાતમાં મને મન ભરીને પ્રેમ કરજે કહી લઇ ગઇ તે પહેલા બંટીને ચિક્કાર દારૂ પિવડાવેલો અને બીચ પર નિઃવસ્ત્ર બંને પ્રેમ ક્રીડા આદરી અને એકાએક અંબોડામાં છુપાવેલ ધારદાર અસ્ત્રાથી જે કાયાનું બંટીને ગુમાન હતું તે કાપીને દરિયામાં ફેંકીને છાયા ભાગી જઇ એક ફોન કર્યો અને કિન્નરો બંટીને ઉપાડી ગયા.’

‘પણ તને આ બધી ખબર…. જાવા દે’રમિલાએ કહ્યું

‘અને હા એક બીજી ખાસ વાત વિભાબેનને લગ્નમાં જે સેટ મેં આપ્યો એ મારા પૈસાનો ક્યાં હતો?’

‘તો…..?’

‘એ છબિલે મોકલાવેલો’

‘એનો મતલબ છબિલ ક્યાં છે એ તું જાણે છે?’

‘હા છબિલ અહીંથી ગયો ત્યારથી અત્યાર સુધી બધું જ’પોપચા ઢાળી એક નિઃશ્વાસ નાખતા ચંદુએ કહ્યું.

‘તેં મને પહેલા કેમ ન કહ્યું?’

‘અહીંથી જતા છબિલે મને સોગંદ આપેલા….’

‘તો હવે વાત ખુલી છે તે મને કહે આ બધું શું છે?’

‘રસિલા માશી અહીં રહેવા આવ્યા ત્યાર પછી એક અઠવાડિયા બાદ બંટી તમારી અગાસીમાં છબિલની બાજુમાં સુવા આવવા લાગ્યો હતો.શરૂઆતમાં એ છબિલની બાજુમાં સુતો હતો પછી પોતાની ચાદર છબિલને ઓઢાળીને છબિલને પાછળથી ભીંસીને સુવા લાગ્યો.છબિલે એનો કશો વિરોધ ન કર્યો એટલે એ છબિલની નીકર ઉતારી તેની કાયા સાથે અડપલા કરવા લાગ્યો. છબિલે વિરોધ કર્યો બંટી આ શું કરે છે? ગદબદિયા થાય છે પણ બંટી આગળ વધી છબિલના મ્હોં દબાવીને તેની સાથે કોકર્મ કરવા લાગ્યો. પાંચ છ વખત આમ થયું છેવટ છબિલે સૌમિલ અને કપિલ વચ્ચે સુવા લાગ્યો.’

‘એટલે આ બંટી પહેલાથી જ નપાવટ હતો એમને?

‘હા…એક સાંજે સૌમિલ તો દુકાને હતો કપિલ મિત્રો સાથે બહાર ગયો હતો તમે અને વિભા બજાર ગયા હતા છબિલ ઘરમાં એકલો છે એ જાણતા બંટી પોતાની આગાસીમાંથી તમારી આગાસીમાં થઇ તમારા ઘરમાં આવ્યો અને છબિલના બંને હાથ બાંધી મ્હોંમાં રૂમાલનો ડુચો ભરાવીને પોતાની મનમાની કરી. જ્યારે બંટીએ છબિલના હાથ છોડ્યા ત્યારે ખિજાયેલા છબિલે પોતાની પુરી તાકાતથી બંટીના બે પગ વચ્ચે જોરદાર લાત મારી તેથી બંટીને તમ્મર આવી ગયા અને લથડીને પાણીયારાના ઓટલા સાથે ભટકાતા માથામાં સખત વાગ્યું અને લોહીની ધારા વહી એ જોઇ છબિલ હેબતાઇને ઘરમાંથી ભાગ્યો.’

‘હા હું ને વિભા ઘેર આવ્યા ત્યારે એ હજુ બેભાન હતો. ભાનમાં આવતા મેં પુછ્યું પણ હતું કે,છબિલ ક્યાં? તો એ નપાવટ બોલ્યો તેને રમવા બોલાવવા જ હું આવ્યો હતો પાણી પીવા જતા અડબડિયું ખાઇ ગયો ને માથામાં લાગતા એ બેભાન થઇ ગયો મુવો જુઠા બોલો પણ પછી….’

‘ભાગતો છબિલ મને મળી ગયો ને બધી વાત કરી એને એક જ બીક હતી બંટીને કંઇ થઇ જશે તો તેને પોલીસ પકડી જશે.’

‘તેં મને કેમ વાત ન કરી?’

‘છબિલે મને તમારા સોગંદ આપ્યા હતા કે મારે આ વાત કોઇને ન કરવી’

‘હે ભગવાન આનો મતલબ છબિલનું ભાગવું અને ગુગરિયા બાવાનું ગાયબ થવું યોગાનુયોગ થયું….હા પછી?’

‘ઘેરથી ભાગી છબિલ રેલ્વે સ્ટેશન પર ગયો. પૈસા તો પાસે હતા નહીં એટલે માલગાડીના એક ખાલી વેગનમાં સંતાઇને બેસી ગયો.માલગાડી એક મોટા સ્ટેશન પર ઊભી રહી ત્યારે એ વેગનમાંથી ઉતરતો હતો એ બાળકોના અપહરણ કરી ભીખ મંગાવતા ગુંડાઓની નજરે ચડી ગયો.’

‘ને પકડાઇ ગયો….? છબિલ ભીખ માંગે છે?’

‘ના…તે ત્યાંથી ભાગ્યો અને એક સાધુઓનો સંઘ જતો હતો એમાં ભળી ગયો. તેણે એક સાધુને કહ્યું કેટલાક ગુંડા તેની પાછળ પડ્યા છે તો સાધુને દયા આવી અને પોતાના થેલામાંથી એક ભગવી ચાદર કાઢી છબિલને આપી તે તેણે ઓઢી લીધી તેથી બચી ગયો અને ગુંડા શોધતા રહ્યા’

‘ભગવાન એ સાધુને તેની મનોકામના પુરી કરવાની શક્તિ આપે…પછી?’

‘સંઘ જ્યાં જયાં ગયો છબિલ સાથે જ રહ્યો.એક દિવસ સંઘનો જયાં ઉતારો હતો ત્યાં રામલીલા થવાની હતી છબિલ એ જોવા ગયો.સીતાનો વેષ પહેરનાર સંચાલક સાથે પૈસા બાબત કશી રકઝક કરતો હતો અને પૈસા નહીં મળે તો ચાલ્યા જવાની ધમકી આપી ત્યારે છબિલે સંચાલક્ને પુછ્યું હું સીતાનો વેષ પહેરૂં?સંચાલક તો ખુશ થયો અને છબિલ સીતા થઇ એ રામલીલાના કાફલામાં જોડાઇ ગયો.ત્યાર બાદ એ એક નાટક કંપનીમાં જોડાયો અને નાટક કંપની સાથે ફરવા લાગ્યો.છબિલને મેં વિભાના લગ્નના સમાચાર આપ્યા તો તેણે જ મને આ સેટ આપ્યો’

‘મતલબ છબિલ ક્યાં છે એ તું જાણે છે તો મને તેને મળવા લઇ ચાલ’

‘મળવા તો લઇ જાઉ પણ એક શરતે તમે છબિલને મળવા જાવ છો એ વાત કોઇને કહેશો નહીં’

‘મારી ગેરહાજરીનો શો જવાબ આપવો સૌથી પહેલા તો રસિલા જ પુછશે’

‘તમારે કહેવાનું કે વિભાના લગ્ન રંગેચંગે પુરા થયા તો સોમનાથની કરેલ માનતા પુરી કરવા જાવ છો’

      બે દિવસ બાદ દુકાન વાણોતરોને ભળાવી રમિલા અને ચંદુ સોમનાથની બસમાં બેઠા એકાએક ચંદુની નજર ગનુ ગપોડી પર પડી એટલે સાદ પાડયો

‘એ ગનુભાઇ તે શું સવારના પહોરમાં અહીં?’

‘ઓલ્યો ખરાશંકર આવ્યો હતો તેને અમદાવાદની બસમાં બેસાડવા આવ્યો હતો ને તું…..ઓહ! સોમનાથ જાય છે?’બસનું પાટિયું જોઇ ગનુએ પુછ્યું

‘હા આ વિભાના લગ્ન રંગેચંગે પુરા થયા તો સોમનાથની કરેલ માનતા પુરી કરવા રમિલા માશી સાથે જાઉ છું’

‘હા…આ માનતા પુરી કરવી જોઇએ હો.ભલે મારા માટે પ્રસાદ જરૂર લાવજે ચાલ હું જાઉ ઘેર બજારમાં જવા રાહ જોવાતી હશે’

 ‘હાશ….આ કાગડાના મ્હોંમાં કંકોતરી અપાઇ ગઇ હવે ગામ આખામાં ખબર પડશે કે માનતા પુરી કરવા તમે સોમનાથ ગયા છો’કહી ચંદુ હસ્યો

          શ્રધ્ધાથી સોમનાથના દર્શન કર્યા અને પછી આગળ ચાલ્યા રસ્તામાં જેટલા મંદિર આવ્યા ચંદુ ત્યાં દર્શન માટે રમિલાને લઇ જતો.રમિલાની તાલાવેલી વધવા લાગી એટલે પુછ્યું

‘એલા ચંદુ હજી કેટલેક જવાનું છે?’

‘કંઇ નહીં માશી આગળ એક મઠ છે તેના ગાદીપતિ બહુ ચમત્કારી વ્યક્તિ છે તેમના આશિષ લેતા જઇએ ત્યાં એક બહુચરાજીનું મંદિર છે એ જાગૃક દેવી મનાય છે બસ એના દર્શન કરી લઇએ પછી છબિલ પાસે’

          એ બહુચરાજીના દર્શન કરી મઠમાં દાખલ થયા ત્યાં કુકડાઓને દાણ નાખતી એક વ્યક્તિને ચંદુએ ગાદીપતિને મળવાની વાત કરી તો તેણે કહ્યું કે તમારે પહેલા નાયબ ગાદીપતિને મળવું પડશે એ તમને તેમના પાસે લઇ જશે કહી એક તરફ આંગળી ચીંધી.એ એક આલિશાન રૂમ હતી તેમાં સિહાસન જેવા આસન પર એક જાજરમાન વ્યક્તિ બેઠી હતી.તેની નજીક જતા જ રમિલાએ બે હાથ મ્હોં પર રાખીને સ્ત્રીવેષમાં સોળ શણગાર સજી બેઠેલી વ્યક્તિને જોઇ કહ્યું ‘છબિલ તું…….?’

‘અ…હાં છબિલ નહીં છબિલી મા આ જ મારૂં અસલ રૂપ છે’(સંપૂર્ણ) 

 

           

Filed under: Stories | Leave a comment »

 

‘રૂપ-અરૂપ’

                રમણિકલાલની મોટી બજારમાં કાપડની દુકાન હતી.બીજી દુકાનો કરતા આ દુકાન જરા ઊંચી હતી એટલે ઊંચી દુકાન તરિકે પણ જાણિતિ હતી.ઓછા નફે બહોળો વેપાર એ સિધ્ધાંતના લીધે સારી ચાલતી હતી.ઘર સંસારમાં પત્નિ રમિલા અને ચાર સંતાનો.સૌથી મોટો સૌમિલ બાર વરસનો,કપીલ દશ વરસનો તે પછી વિભા બે વરસની ને સૌથી નાનો નવજાત છબિલ.

          રમણિકલાલની દુકાનમાં આવેલ નવા માલમાંથી બાળકોના કપડા સિવાતા અને નવી આવેલ સાડી રમિલા પહેરતી આ રમણિકલાલની પોતાના માલની જાહેરાતની ટેકનિક હતી.સ્કૂલથી આવ્યા બાદ જલ્દી હોમવર્ક પૂરૂ કરી સૌમિલ દુકાને મદદમાં આવતો હતો.કપિલ જરા મનમોજી એટલે ક્યારેક દુકાને આવે ક્યારેક નહી. વિભાને મન તો છબિલ રમકડું હતું એ તેનું બહુજ ધ્યાન રાખતી આખો દિવસ ભાઇની આજુ બાજુ મંડરાયા કરતી.ચાલતા શિખેલા છબિલના ઘરના રિવાજ પ્રમાણે બાલ મોવાળા ઉતરેલા નહી એટલે છબિલના જટિયા લાંબા હોતા તેની પોની વાળીને પોતાના જુના ફ્રોક પહેરાવીને લટકા મટકા કરાવી નાચ નચાવતી અને પોતાની સહેલીઓ સાથે રમાડતી.

            સમય જતા બાલ મોવાળા ઉતરાવવાનો સમય આવ્યો ત્યારે છબિલ એક ખુણામાં ભરાઇને બેઠો અને વાળ કપાવવા તૈયાર ન હતો.આખર રમિલાએ તેને એક તદ્‍ન નવું ફ્રોક બતાવીને કહ્યું

‘તું તો મારો ડાહ્યો દીકરો છે ને? તું વાળ કપાવે તો હું તને આ નવું ફ્રોક પહેરવા આપીશ’

       ફ્રોકની લાલચમાં છબિલે મુંડન કરાવ્યું.દર વખતે છોકરાની જેમ હજામત કરાવવા કેટલી લાલચો પછી છબિલ તૈયાર થતો પણ વખત જતા એ જીદ તેણે છોડી દીધી.બાલ મંદિરમાં જવા ચડ્ડી ને ખમીશ પહેરવું તેને ગમતું નહીં પણ ઘેર આવ્યા પછી એ ફ્રોક પહેરીને જ ફરતો.પહેલા ધોરણમાં આવેલ છબિલનું નામ હાઇસ્કૂલમાં નોંધાયું.ત્યાં તેને ઘણા નવા મિત્રો મળ્યા તેમાં એક ખાસ મિત્ર હતો ચંદુ. તેના સાથે અન્ય મિત્રો સાથે રમવાનું ચાલુ કર્યા બાદ છબિલે છોકરીઓ સાથે રમવાનું બંધ કરી દીધું.

        એકવીરા માતા મંદિરના વિશાળ મેદાનમાં થતી ગરબીમાં રમવા એક વખત ચંદુ તેને લઇ ગયો ત્યારથી તેને નોરતાના નવ દિવસ ગરબી શરૂ થાય અને વિખરાય ત્યાં સુધી છબિલ ત્યાં જ રહેતો અને રમતો.એ ગરબીનું બીજુ આકર્ષણ હતું ત્યાં વિવિધ વેશભુષા પહેરીને રમતા છોકરા.ત્યાં વેશભુષા પહેરાવી તૈયાર કરનાર મકરંદભાઇએ મોરપિંછમાંથી ભિલડીનો વેશ તૈયાર કર્યો અને કોને આ વેશ પહેરાવવો તેની ચર્ચા થતી હતી તે દરમ્યાન છબિલ ત્યાં ગયો અને મકરંદને કહ્યું

‘અંકલ મને વેશ પહેરાવશો?’

‘તારે વેશ પહેરવો છે? તો ચાલ તૈયાર થઇ જા’ અને ભિલડીનો તૈયાર થયેલ વેશ છબિલને પહેરાવ્યો અને નવરાત્રીના નવે નવ દિવસ છબિલ એ વેશ પહેરી નાચ્યો. એ નવરાત્રીથી છબિલને વેશ પહેરવાનો નાદ લાગી ગયો.ત્યાર પછી પરીનો, નવરંગમાં સાત માટલા માથે મુકી નાચતી સંધ્યાનો એવા અનેક સ્ત્રી વેશ છબિલને પહેરાવવામાં આવ્યા અને છબિલના લટકા મટકા જોઇ લોકો વારી જતા.

               આઠમા ધોરણમાં છબિલ જયારે આવ્યો ત્યારે તેમની બાજુમાં રહેતા સુંદરલાલે પોતાના નવા બનેલા મકાનમાં રહેવા જવા આ મકાન ખાલી કર્યું.મકાન ખાલી થયાના સમાચાર જાણી રમણિકલાલના સાંઢુભાઇ વેણીલાલ ત્યાં રહેવા આવ્યા, રમિલા પણ બહેન રસિલા બાજુમાં જ રહેવા આવી તે જાણી ખુશ થઇ.વેણીલાલનો છબિલથી ચાર વરસ મોટો દીકરો બંટી(બટુકલાલ) આમ તો અવાર નવાર માશીના ઘેર આવતો અને છબિલને પોતાના સાથે રમવા લઇ જતો.એક દિવસ છબિલ ઘરમાંથી ક્યાં જતો રહ્યો.ઘણી શોધ કર્યા છતાં મળ્યો નહીં.

           સૌમિલ સી.એ. થઇ ગયો એ પછી એક રવિવારના રમણિકલાલના ઘર પાસે એક ટેક્ષી આવીને ઊભી રહી અને તેમાંથી રમણિકલાલનો જુનો મિત્ર મનહર પત્નિ મેનાવતી અને પુત્રી નિલાંબરી ઉતર્યા.

‘રમણિક ઘરમાં છો કે?’બહારથી જ મનહરે બુમ મારી તો સવારનું છાપુ વાંચતા રમણિકલાલ આતો મનહરનો અવાઝ ઓળખતા ‘એ આવ મનહર’ કહેતા બહાર આવ્યા અને એ સાંભળી પોતાના રૂમમાંથી રમિલા પણ બહાર આવી.

‘આવ આવ જયશ્રી કૃષ્ણ ભાભી….’કહી રમણિકલાલે મનહરના હાથમાં રહેલ બેગ રમિલાને સોંપતા ડ્રાઇવરને પૈસા આપવા પર્શ કાઢી તો

‘અરે!! રમણિક રહેવાદે હું આપુ છું ને….’

‘હાલઘડી તો તું રહેવાદે….’કહી રમણિકલાલે ડ્રાઇવરને પૈસા આપી રવાનો કર્યો.

‘બેસ…આરામથી…’કહી રમણિકલાલે મનહરને સોફા પર બેસાડ્યો.

‘ઘણા વરસે મળ્યા નહીં?’

‘હા…ને મારો સૌમિલ આઠેક વરસનો હતો ત્યારે તું અમેરિકા ગયેલો આજે સૌમિલ સી.એ. થઇ ગયો એટલે સાહજીક ચૌદ પંદર વરસ તો થયા જ હશે’

‘હા…તો સૌમિલ ક્યાં? બીજા કોણ કોણ છે દેખાતા નથી’મનહરે ઉત્સુકતાથી

 આજુબાજુ નજર કરતા પુછ્યું

‘સૌમિલથી નાનો કપિલ એ આઇ.ટી.કન્સલ્ટંટ થઇ ગયો તેનાથી નાની વિભા અને સૌથી નાનો છબિલ આજે રવિવાર ને એટલે સૌ ફરવા ગયા છે પણ જમવાના સમયે બધા આવી જશે તારે આ નિલંબરી પછી બીજુ કોઇ…..?’

‘ના…રે આ નિલાંબરી પછી કોઇ સંતાન નથી’નિસાસો નાખતા મનહરે કહ્યું

‘હોય જેને આપે તેને ચાર ચાર આપે નહીંતર સંતાન વિહાણો લોકો પણ હોય છે અફસોસ ન કરો ચાલો ચ્હા-નાસ્તો કરી લો’રમિલાએ નાસ્તાની પ્લેટ અને ચ્હાના કપ સરકાવતા કહ્યું

‘સોરી ભાભી હું ને મેના તો ચ્હા પી લઇશું પણ નીલુને….’

‘કોફી જોઇશે એમને…વાંધો નહીં બનાવું છું?’મનહરની વાત સાંધતા રમિલા કહ્યું

     બપોરે સૌ જમવામાં ભેગા થયા ત્યારે બધા તરફ નજર કરતા મેનાવતીએ પુછ્યું

‘તો છબિલ ક્યાં?’સાંભળી રમણિકલાલની આંખો ભીની થઇ ગઇ

‘શું થયું રમણિક?’મનહરે રમણિકલાલની પીઠ પસવારતા પુછ્યું

‘આપણે નાના બાળકોને ડરાવવા બોલતા કે બાવો ઉપાડી જશે ખરેખર જે દિવસે છબિલ ખોવાયો અમારે ત્યાં લોટ માંગવા આવતો ગુગરિયો બાવો પણ ત્યાર પછી દેખાયો નહીં આડોસ પાડોસના લોકો એમ જ કહે છે કે,છબિલ તેના સાથે ચાલ્યો ગયો.ખરેખર હકિકત શું છે ખબર નથી પણ મેં મારો દીકરો ખોયો’આંખો લુછતા અને મનહરે આપેલ પાણી પીતા રમણિકલાલે કહ્યું

‘તેં પોલીસને જાણ….’

‘પોલીસમાં ફરિયાદ નોંધાવેલી ત્યારે ખબર પડી કે છબિલ સિવાય બીજા બે છોકરા ખોવાયાની ફરિયાદ નોંધાઇ હતી…હશે જેવા મારા નશીબ’રમીલાએ કહ્યું

‘રમિલા અને વિભાનો તો બહુ લાડકો હતો….ખેર છોડો એ વાત ચાલો જમવાનું પુરૂં કરો’રમણિકલાલે સ્વસ્થ થતા કહ્યું         

                  ચાર દિવસ પસાર થઇ ગયા તે દરમ્યાન વિભા અને સૌમિલ વચ્ચે તારામૈત્રિક રચાઇ ગઇ જે રમિલાથી છાનું ન રહ્યું.એણે એ વાત રમણિકલાલને કરી જે સાંભળી તે ખુશ થયો.ચોથા દિવસની સાંજે બપોરની ચ્હા પીતા મનહરે કહ્યું

‘રમણિક આ વિભાના લગન કરાવવા જ હું અમેરિકાથી અહીં ભારત આવ્યો છું’

‘એતો તું ન કહે તોય હું સમજી ગયો હતો જ્યારે નીલુને જોઇ ત્યારે જ’

‘તું તો અંતર્યામિ થઇ ગયો ભાઇ મનની વાત વાંચી લીધી?’

‘જો તને વાંધો ન હોય તો સૌમિલ માટે નીલુના હાથની માંગણી કરૂં તો?’

‘વાહ!! તેં તો મારા મનની વાત કરી’

‘હું જાણું ને દીકરીનો બાપ કોઇ દિવસ સામેથી આવી વાત ન કહી શકે બરાબર?’

‘તેં તો મારા મનનો ભાર ઓછો કરી નાખ્યો પણ એક ચોખવટ કરી દઉ’

‘શું…?’

‘લગ્ન પછી નીલુ અહીં નહીં રહે પણ સૌમિલ અમેરિકા આવશે’

‘ઘરજમાઇ?…ના હો આ વાત વ્યાજબી નથી’

‘જો ભાઇ નીલુના જન્મ પછી અભર્યા ભરાયા એમ કહું તો ચાલે મારો વિસ્તરેલો ધંધો મારા પછી કોણ સંભાળશે? અને તારે તો બબ્બે દીકરા છે એટલે હાથ જોડી રિક્વેસ્ટ છે કે સૌમિલને અમેરિકા આવવા દે…..તમે સૌ તેને મળવા અમેરિકા આવજો ને’

‘પણ….સારૂં હું તને કાલે જણાવિશ’

          રાત્રે રમિલા,સૌમિલ,કપિલ વિભા સાથે મસલત કરી નક્કી કર્યું કે,ઉજ્જવળ ભવિષ્ય માટે સૌમિલ ભલે અમેરિકા જતો.બીજા દિવસે ચાંદલા વિધી અને વેવિશાળની વિધિ થઇ અને અઠવાડિયા પછી લગ્ન લેવાઇ ગયા.વરઘોડિયા હનિમુન માટે જઇ આવ્યા અને ભીની આંખે વિદાય થયા અને વિદાઇ અપાઇ.ત્રણ મહિનામાં તો સૌમિલની પાસપોર્ટ અને વિઝા સાથે એર-ટિકિટ આવી ગયા.અમેરિકા જવાની આગલી રાતે સૌમિલે કપિલને ભલામણ કરી કે નોકરીના સ્પેર ટાઇમમાં ધંધા અને પપ્પાને સંભાળ લેજે.ભારે હ્રદયે સૌએ સૌમિલને વિદાય કર્યો.અમેરિકા ગયા પછી અઠવાડિયામાં એક વખત સૌમિલનો ફોન આવતો હળવે હળવે એમાં અંતર આવવા લાગ્યો એ બહાના હેઠળ કે પપ્પાનો ધંધો મોટો છે એ સંભાળતા થાકી જવાય છે.

         સૌમિલના અમેરિકા ગયા પછી બે વરસ બાદ ૧૪ ફેબ્રુઆરી વેલેન્ટાઇન-ડેના સિલ્વર સ્ટોન પ્લાઝા હોટલની પાર્ટીમાં ઓફિસના મિત્રો સાથે કપિલ ગયો.એક ટેબલ આસપાસ ગોઠવાઇને સૌ ડ્રિન્કની મજા માણતા બેઠા હતા ત્યાં રમિલાનો કોલ આવ્યો એને જવાબ આપવા કપિલ ઉઠીને લોબીમાં આવ્યો અને જવાબ આપી પાછા આવતા એક યુવતી તેના સાથે ભટકાઇ. લથડતી યુવતીને કપિલે ટેકો આપ્યો અને એને સોરી કહેવા જાય તે પહેલા બંનેની નજર મળી

‘કપિલ તું…?’

‘જસવંતી તું…..? તું તો લંડનમાં હતી ને?’

‘હા….પપ્પા-મમ્મી સાથે ભારત ફરવા આવી છું પ્લીઝ કોલમી ઝસી’

           બંને એક અલગ ટેબલ આસપાસ ગોઠવાયા અને ડ્રિન્કસનો ઓર્ડર આપવા વેઇટરને બોલાવ્યો.ઝસી સ્કોચનો ઓર્ડર આપે તે પહેલા કપિલે કહ્યું

‘ઇફ યુ ડોન્ટ માઇન્ડ આપણે બિયર પીએ બે ચિલ્ડ બિયર પ્લીઝ’

         બિયરને ન્યાય આપતા અને મંચિન્ગ ચાવતા અહી ત્યાંની ઘણી વાતો થઇ કોલેજની ક્લાસ ફેલો હોવાથી બીજા ક્લાસ ફેલોને યાદ કરી ઘણી વાતો કરી.કપિલે પોતાનો મોબાઇલ ટેબલ ઉપર મુકેલો તેમાં ઝસીએ પોતાનો મોબાઇલ નંબર સેવ કરી કહ્યું ‘પ્લીઝ કોલ મી’સાંભળી કપિલે વેલેટમાંથી પોતાનો કાર્ડ આપ્યો અને ઘણી વારે બંને છુટા પડ્યા.

      રોજ મેસેજની આપ લે થતી જેમાં જસી લંડનની લોભામણી વાતો કરતી.એક દિવસ ઝસીએ કપિલને પ્રપોઝ કરી લંડન આવવા કહ્યું ત્યારે કપિલે સૌમિલ અમેરિકા ગયાની અને પોતાના પપ્પાના બિઝનેસનું શું એવી વાત કરી ત્યારે ઝસીએ ધારદાર નજરે જોઇને પુછ્યું

‘તું લંડન આવવા ચાહે છે કે નહીં? તારી મહેચ્છા શું છે એ કહેને’

‘સૌમિલના અમેરિકા ગયા પછી મને લંડન જાવાની પપ્પા પરવાનગી ન આપે એટલે એ અશક્ય છે’દયામણા ચહેરે કપિલે કહ્યું

‘તું તૈયાર હોય તો હું એ શક્ય કરી બતાવું’ઝસીએ દાણા નાખ્યા

‘કેવી રીતે?’કપિલે ઉત્સુકત્તાથી પુછ્યું

‘જો સૌથી પહેલા કાલે ઉઘડતી કોર્ટમાં આપણે કોર્ટ મેરેજ કરી લઇએ’

‘પણ ઝસી…..મમ્મી-પપ્પાને પુછ્યા વગર…?’

‘પ્લીઝ કપિલ વચ્ચે ન બોલ નહીતર પ્લાનમાં ગડબડ થઇ જશે’

‘………..?’પ્રશ્નાર્થ કપિલે જોયું

‘મેરેજ થઇ જાય તે પછી તું પાસપોર્ટ માટે એપ્લીકેશન આપી દે.પાસપોર્ટ મળી ગયેથી મને તેની કોપી અને તારા આઇ કાર્ડની કોપી મેઇલ કરજે.તારી વિઝા મળી ગયેથી તારા ઓફિસના સરનામે તને હું કુરિયર કરીશ એ મળી ગયેથી ઓફિસના કામે મારે એક મિટિન્ગ અટેન્ડ કરવા બે અઠવાડિયા લંડન જવાનું થાય છે એટલે હું લંડન જાઉ છું કહી તારે ત્યાં આવી જવાનું બસ….. સિમ્પલ’

             બહુ આનાકાની પછી કપિલ તૈયાર થયો અને પછી તો બધુ ઝસીના પ્લાન મુજબ જ થયું.લંડન પહોંચીને કપિલે પહોંચની જાણ રમણિકલાલને કરી.બે અઠવાડિયા વિતી ગયા ન કપિલ પાછો આવ્યો ન કપિલનો કોલ આવ્યો.કપિલની ઓફિસમાં તપાસ કરતા રમણિકલાલને ખબર પડી કે,કપિલે મને બેટર જોબ લંડનમાં મળે છે કહી નોકરીમાંથી રાજીનામું આપેલું. ભારે હ્રદયે રમણિકલાલ ઘેર આવ્યા અને ભીની આંખે રમિલા અને વિભાને બધી વાત કરી.લંડનમાંજ રહેતા અને ભારત આવેલા રમણિકલાલના મિત્ર ગોરધનદાસે રમણિકલાલને લંડન આવવા કહ્યું તો રમણિકલાલએ આનાકાની કરી કહ્યું ‘મારો ધંધો મુકીને ત્યાં આવી શું કરૂં?’ 

‘કેમ તારા દીકરા કપિલનો મોટો બિઝ્નેસ છે મોટું એપાર્ટમેન્ટ છે અને પુત્રવધુ ઝસીને મળવાનું તને મન નથી થતું?’ ગોરધનદાસે કહ્યું સાંભળી રમણિકલાલ આંચકો ખાઇ ગયો પણ સ્વસ્થતા જાડવી કહ્યું જોઇશ.રાતે તેણે રમિલા અને વિભાને બધી વાત કરી કે કપિલે આપણા સાથે શી રમત કરી ત્યારે રમિલા રડી પડી.

‘આ તે કિસ્મતની કેવી કઠણાઇ બબ્બે કાંધોતર દીકરા માવતરોને રઝડાવીને દૂર જઇ બેઠા જયાં પોતાની મરજીથી જવાય નહીં અને જે વધુ લાડકવાયો હતો એ ખોવાઇ ગયો કોણ જાણે કઇ હાલતમાં હશે?’

‘રડ નહીં રમિલા કોને દોષ દેવો બાળકોને કે કિસ્મતને? અને ફાયદો પણ શું છે? આ વિભા પણ પરણીને પોતાને સાસરે જશે પછી આપણે અરસપરસ એક બીજાને આશરે રહેવાનું છે.’

‘ના…હો….હું તમને મુકીને કયાં પણ નહીં જાઉ’ભીની આંખે વિભાએ કહ્યું

‘દીકરી તો પારકી થાપણ કહેવાય એ તો જેની હોય તેને સોંપવી પડે રડીને કે હસીને’

           કપિલ લંડન ગયા પછી રમણિકલાલને જાણે ઊંડેથી સંદેશો મળતો હોય તેમ ધંધાની આંટી ઘૂંટીથી રમિલાને માહિતગાર કરવા લાગ્યો,શરૂઆતમાં રમિલાએ આનાકાની કરી પણ વિભાએ સમજાવી કે,પપ્પા જે કંઇ કરે છે એ સમજી વિચારીને કરતા હશે એટલે ઓફિસનું અને એકાઉન્ટનું અને ઓડિટનું કામ જે પહેલા સૌમિલ કરતો હતો પછી કપિલે સંભાળેલું તે બધું રમિલા સંભાળવા લાગી.એક સારી સેલ્સગર્લ તરિકે વિભા પણ દુકાનમાં મદદ કરવા લાગી.

        બે વરસ પસાર થઇ ગયા.એક સવારે દુકાનમાં કુળદેવીની છબી સામે દિવો અગરબત્તી કરી રમણિકલાલ ગાદી પર બેસવા જાય ત્યાં બજારમાં હોહા ને દોડાદોડ થતી જોઇને શું થયું તેનો તાગ મેળવવા રમણિકલાલ દુકાનના ઓટલા પર ઊભો રહ્યો બરાબર ત્યારે જ ઉશકેરાઇ દોડતા સાંઢે રમણિકલાલને શિંગડામાં ભેરવીને સામેની ભીંત તરફ ઉછાળીને ફંગોળ્યો ત્યારે દુકાન પર આવતી વિભાએ આ દૂરથી જોયું અને ‘પપ્પા……’એક ચીસ પાડી ત્યાં દોડી અને તરત જ રમણિકલાલને હોસ્પિટલમાં લઇ ગયા.સારવાર દરમ્યાન જ રમણિકલાલ ગુજરી ગયા.વિભા અને રમિલા પર તો આભ તૂટી પડ્યો.સૌમિલ અને કપિલને રમણિકલાલના અવસાનની જાણ કરી.સૌમિલ અમેરિકાથી એકલો આવી ગયો અને તેની સુચના મુજબ રમણિકલાલના શબને બરફની પાટ પર મોર્ગમાં રાખવામાં આવેલ જેના અગ્નિ સંસ્કાર તેણે કર્યા.૧૩મા દિવસે જ બધી વિધી પુરી કરી બીજા દિવસે એ અમેરિકા જતો રહ્યો.

        દુઃખનું ઓષડ દહાડા વિભાએ દુકાન પરના બે વાણોતરની મદદથી દુકાન સંભાળી લીધી.દોઢ માસ પછી રમિલા પણ દુકાન પર આવવા લાગી અને જે રીતે પહેલા વ્યાપાર ચાલતો હતો તે પ્રમાણે ચાલવા લાગ્યો.બે વરસ ક્યાં વીતી ગયા ખબર ન પડી.

          એક દિવસ સવારના પહોરમાં રમિલાના ભાઇ તલકશી અને ભાભી તારા મળવા આવ્યા.ભાઇ ભાભીને આવકારતા રમિલાએ પુછ્યું ‘તે શું આજે ઘણા દિવસે બહેન યાદ આવી?’

‘તમેય શું રમિલાબેન પોતે તો ક્યારે આવતા નથી અને અમને પુછો છો?’

‘આ એમના ગયા પછી દુકાનની જંજાળમાંથી ફુરસદ જ ક્યાં મળે છે?’

‘લો મામા-મામી ચ્હા પીઓ’ વિભાએ ચ્હાના કપ આપતા કહ્યું

       ચ્હા પીવાઇ ગઇ અહીં ત્યાંની ચાર વાતો કરી તલકશીએ કહ્યું

‘રમિલા વિભા માટે રાજકોટથી માંગુ આવ્યું છે.ઘર ભર્યું ભાદર્યું છે રાજકોટમાં એમનો પોતાનો મોટો બંગલો છે, ઘરની ગાડી છે અને હોલસેલનો વેપાર છે,એકનો એક ડાહ્યો અને સમજુ દીકરો સ્થાનિક બેન્ક મેનેજર છે.’

‘એ ગમે તે હોય હું મમ્મીને એકલી મુકીને ક્યાં પણ નહીં જાઉ’વિભાએ કહ્યું

‘લક્ષ્મી ચાંદલો કરવા આવે ત્યારે મોઢું ધોવા ન જવાય આવા માંગા અને મોકા વારે ઘડીએ ન આવે ભાઇ તમે વાત પાકી કરી મને જાણ કરજો’

‘મમ્મી તું એકલી પડી જઇશ એ મને નહીં ગમે’કહેતા વિભા રડી પડી.

‘તને સારૂં ઘર મળશે તો તારા પપ્પાને આપેલ વચન પાળ્યાનો મને સંતોષ થશે અને તેમના આત્માને પણ શાંતિ થશે’ભીની આંખે રમિલાએ કહ્યું

‘મમ્મી….’કહી વિભા રમિલાને બાઝીને રડી પડી.(ક્રમશ)

Filed under: Stories | Leave a comment »