‘મુક્તકો’

રાત રડીને આંસુ એના ઝાકળ થઇ વેરાયા ને પાંદડા ભીંજાયા,

દુધ જેવી ચાંદની ફૂલોમાં સમેટાઇ ગ્‍ઇ ‘ને મોગરા ખિલ્યા;

પ્રાગળના દોરા ફૂટ્યા ‘ને અંધારૂં ઉડુ ઉડુ થયો ‘ને કૂકડો બોલ્યો,

‘ધુફારી’ વાટ જોતી જાગતી એ આંખોના પોપચા મીચાયા.

૩૦.૦૩.૧૯૮૭

વાહ! જગતના નાથ તારા પણ ગજબના ખેલ છે,

માનવીની ભાગ્યભામા વંતરી વંઠેલ છે;

જે લડાવે લાડ એને એ સદા ધુતકારતી,

આ ‘ધુફારી’બેફિકરને એ સદા બુચકારતી.

૧૨.૧૦.૧૯૯૪

માનવી પૂછી કરીને પ્રેમમાં પડતો નથી,

જો પડે,શોધો છતાં એ કયાંયે પણ જડતો નથી;

આ‘ધુફારી’મયકદામાં ના ફરી પાછો જશે,

છે સલામત ત્યાં સુધી સોપાન એ ચઢતો નથી.

૨૦.૦૨.૨૦૦૦ t

“ધુફારી” પ્રેમ કરનારા હ્રદય સાજા નથી હોતા,

ચમનથી ફૂલ મળનારા બધા તાજા નથી હોતા;

જગત છે રામ્ગભૂમિ ‘ને અદાકારી કરે માનવ,

ધરીને તાજ ફરનારા બધા રાજા નથી હોતા.

૦૧.૦૩.૨૦૦૦

શબ્દ કેરા સમંદરમાં ડૂબી જાવું નથી સહેલું,

કવિતા જાણવા પહેલા કવિ થાવું નથી સહેલું;

ઘણી છે રાગ રાગિણી અનેરા તાન પલટાઓ,

“ધુફારી” જો ન સમજણ હો કદી ગાવું નથી સહેલું.

૦૨.૦૬.૨૦૦૦

Filed under: Poem |