ધુફારી

“કરામત છે“

 

હતાં અંકુર જ્યાં આવ્યા,કરામત છે એ કુદરતની;

ના ખિલ્યા એ ને કરમાયા,કરામત છે એ કુદરતની.

 

ભુલી જાવા ચાહ્યા ગમને,ડૂબીને મય સમંદરમાં;

વધુ ગમગીન થઇ બેઠા,કરામત છે એ કુદરતની.

 

વધી અનહદ વ્યથા જ્યારે,નયન ઉભરાઇ ચાલ્યાને;

અહમના બંધથી રોક્યા,કરામત છે એ કુદરતની.

 

તમારી ચાહ ના પામ્યા,ન પામ્યા ના કદી તમને;

તમારી યાદમાં જીવ્યા,કરામત છે એ કુદરતની.

 

અપેક્ષાઓ કરી જેણે,ઉપેક્ષાઓ સદા પામ્યા;

વગર માંગે ઘણા પામ્યા,કરામત છે એ કુદરતની.

 

સશક્તોને જતાં જોયા,અકાળે જગતથી જાતા;

ઉંમર વેંઢારતા રોગી,કરામત છે એ કુદરતની.

 

નથી કહેવું “ધુફારી“ને,નથી અફસોસ કરવાનો;

મજેથી જિંદગી માણી,કરામત છે એ કુદરતની.

 

૩૦/૦૬/૨૦૦૬

 

 

Filed under: Poem |