“હું ગમું છું?”
હયાતીથી આ જગત છે કે,જગતથી હયાતી છે;
જીવન મુજને રમાડે છે કે,જીવનથી હું રમું છું.
ધરા પોતે ભમે છે કે,કો‘એને ભમાવે છે;
જરા વિજ્ઞાનને પુછો,તો કહેશે હું ભમું છું.
જગતના તાતને થાળી,બતાવીને જમાડું છું;
વગાડી ઘંટડી થાળી,મહીંથી હું જમું છું.
નમન છે તન તણું આ કે,નમન મનડું કરાવે છે;
હવેતો ઇશને પુછું,તને સાથી નમું છું?
ગમા કે અણગમાની વાત ના કરશો “ધુફારી“ને;
નથી લલના મળી કો‘,પુછનારી હું ગમું છું?
૩૦/૦૩/૨૦૦૭
Filed under: Poem | 4 Comments »
“એકાંતમાં“
જાતને મળવું પડે છે,હરઘડી એકાંતમાં;
સામના કરવો પડે,એનો લડી એકાંતમાં.
ધાક ધમકી ખૂન યા તો,અપહરણ થાતાં બધા;
માનવી અટવાય જ્યારે,એકલો એકાંતમાં.
યાદ કેરી જાળમાંથી,છુટવું મુશ્કેલ છે;
ઘેરસે તમને બધી,ભેગી મળી એકાંતમાં.
છે અજબ કાનુન એવો,વણલખેલો જગ મહીં;
ઇશ હો કે પ્રેમદા સૌ,કો‘મળે એકાંતમાં.
કલ્પનાના વ્યોમમાં,વિહારના આનંદમાં;
કો ગઝલ સર્જે “ધુફારી“,વિહરતા એકાંતમાં.
૩૦/૦૩/૨૦૦૭
Filed under: Poem | Leave a comment »
“કરામત છે“
હતાં અંકુર જ્યાં આવ્યા,કરામત છે એ કુદરતની;
ના ખિલ્યા એ ને કરમાયા,કરામત છે એ કુદરતની.
ભુલી જાવા ચાહ્યા ગમને,ડૂબીને મય સમંદરમાં;
વધુ ગમગીન થઇ બેઠા,કરામત છે એ કુદરતની.
વધી અનહદ વ્યથા જ્યારે,નયન ઉભરાઇ ચાલ્યાને;
અહમના બંધથી રોક્યા,કરામત છે એ કુદરતની.
તમારી ચાહ ના પામ્યા,ન પામ્યા ના કદી તમને;
તમારી યાદમાં જીવ્યા,કરામત છે એ કુદરતની.
અપેક્ષાઓ કરી જેણે,ઉપેક્ષાઓ સદા પામ્યા;
વગર માંગે ઘણા પામ્યા,કરામત છે એ કુદરતની.
સશક્તોને જતાં જોયા,અકાળે જગતથી જાતા;
ઉંમર વેંઢારતા રોગી,કરામત છે એ કુદરતની.
નથી કહેવું “ધુફારી“ને,નથી અફસોસ કરવાનો;
મજેથી જિંદગી માણી,કરામત છે એ કુદરતની.
૩૦/૦૬/૨૦૦૬
Filed under: Poem | Leave a comment »
