ધુફારી

“પચાવે છે“

 

ગમો ભેગા મળીને બંધનોથી કચકચાવે છે;

હ્રદયમાં એક પીડા વણકહી મોટી મચાવે છે.

 

ન કરવું કૌરવો સમ છે ને કરવું પાંડવો જેવા;

સદા નારદ બનીને મન મહાભારત રચાવે છે.

 

જવાની તો જતી‘તી પણ જીવન પર વેર વાળી ગઇ;

હવે ઘડપણ જીવનના મૂળ કેવા હચમચાવે છે.

 

નથી હોતા બધા માનવ કદી નર્તક સમાણા પણ;

પરિસ્થિતી છે નખરાળી સદા સૌને નચાવે છે.

 

જમાનાના બધા ઝેરો કદી ઘેરી વળે તો શું;

“ધુફારી“તો બધા ઝેરો હસી પી ને પચાવે છે.

 

૩૧/૧૨/૨૦૦૧

Filed under: Poem |