“મુશ્કેલ છે“
માનવીના મન તણાં અંદાઝ બહુ મુશ્કેલ છે;
એકને જ્યાં અંત લાગે અન્યને મન પહેલ છે.
પ્રયત્નોના તાંતણે કઠપુતળી સમ નાચતો;
માનવી મજબુર છે કે આ વિધીના ખેલ છે.
કોયલાની ખાણમાંથી જિંદગીની છે સફર;
ડાઘ ના લાગે કશે પણ એટલું ના સહેલ છે.
ધન બહુ ખરચી કરીને ખૂબ પ્રાસાદો રચ્યા;
પ્રેમ કે સંતોષ ના હો મહેલ નહી પણ જેલ છે.
ભાગમાં આવી પડેલી જિંદગી જીવી ગયો;
બસ “ધુફારી“જે કહે એ પાસ બાકી ફેલ છે.
૩૦/૦૩/૨૦૦૧
Filed under: Poem | Leave a comment »
“ગણેલી છે“
ખુશહાલ જે પળ છે બધી વેઢે ગણેલી છે;
બાકી બધી ગમગીન તો દિલને હણેલી છે.
સેતુ બધા તૂટી ગયા ખંડેર ઊભા છે;
ચોપાસ બસ નજરે પડે ખીણો ખણેલી છે.
ક્યાં લાગણી પથરાયેલી પાપી જમાનાની;
બંધાયેલી છે હર દિશા જાળો વણેલી છે.
પાક્યા હતાં જે કણસલાં એ ચાડિયા પેટે ગયા;
બાકી રહેલા ઘાસની ભારી લણેલી છે.
જાવું હશે તો ક્યાં જવું અંધાર ઊંડા છે;
બારી નથી કે બારણાં ભીંતો ચણેલી છે.
ના શીખવો મુજને કશું બાઘો મને ધારી;
બુધ્ધી “ધુફારી“ની બધા શાસ્ત્રો ભણેલી છે.
૨૫/૦૩/૨૦૦૧
Filed under: Poem | 1 Comment »
“ડરાવે છે“
ગમોથી ના ડરો નાહક તમોને એ ડરાવે છે;
ન કરવાના ઘણાં કામો તમારાથી કરાવે છે.
રહી છે દુશ્મનાવટ એમની ઝાઝી ખૂશી સાથે;
પલકમાં દૂર હડસેલી તમોને રોવડાવે છે.
કદી ઉન્માદથી ઇર્ષા થકી કે મોહમાયાથી;
સતાવા કાજ સાધન એ અનોખા આજમાવે છે.
ટ્કી શકતા નથી ક્યારે મનોબળ હો તમારામાં;
હસીને ઝુંઝનારાઓ હંમેશાથી હરાવએ છે.
“ધુફારી“ને ઘણા ગમ જિંદગીમાં ભેટતા આવ્યા;
હસીને આવકારીને પછી પાછા વળાવે છે.
૧૯/૦૫/૨૦૦૦
Filed under: Poem | Leave a comment »
“કાંચનું ઘર“
કાંચના ઘરમાં રહું છું પણ રહું છું મોજથી;
કાંચ વીધી આવતા તાપો સહું છું મોજથી.
પ્રેમથી હો તરબતર કે ગમોથી દુજતી;
શાયરીને શાયરી સમજી કહુ છું મોજથી.
હાથમાં લીધી કલમ તો શબ્દને શું શોધવા;
ઉર થકી ઉભરાય બસ એને લહું છું મોજથી.
ના કશું છાનું કે છપનું છે“ધુફારી“પાસ ક્યાં?
એટલે તો કાંચના ઘરમાં રહું છું મોજથી.
૦૫/૦૧૧/૨૦૦૦
Filed under: Poem | Leave a comment »
