“વાર લાગે છે“
જગતના રૂપરંગોને સમજતા વાર લાગે છે;
કદી ઉભરાય નફરત તો કદી તો પ્યાર જાગે છે.
ભલે હો રાત અંધારી મહીં દેખાય છે જેને;
રવિના તાપની વચ્ચે બધે અંધાર લાગે છે.
હશે સૌ સાજ સાજા પણ છતાં બેસુર વાગે છે;
તૂટેલાં તારમાંથી પણ કદી ઝંકાર જાગે છે.
ફસી તોફાનની વચ્ચે તરી જાતા નરો જ્યારે;
ડૂબી જાતા કિનારા પર સદા મજધાર લાગે છે.
ન બનવાનું બને જ્યારે પડે કો ઘાત કુદરતનો;
“ધુફારી” ના કશું બોલ છતાં ચકચાર જાગે છે.
૦૯/૦૯/૧૯૯૯
Filed under: Poem |
Leave a Reply