ધુફારી

“ઓળખ“

 

ઉત્સવો આવે અને ઉજવાય છે;

મનપટલ પર યાદ બસ સચવાય છે.

 

મન કદી ના કોઇપણ બાંધી શકે;

ના જતો કહેશો તહીં અટવાય છે.

 

આયખું ખૂટી રહ્યું જાણ્યા છતાં;

વર્ષગાંઠે માનવી હરખાય છે.

 

ના ભરાતો પેટનો ખાડો કદી;

ત્યાં બધું ભરખી જનારી લ્હાય છે.

 

ચાંદલો કરવા ચહે લક્ષ્મી કદી;

એ જ ટાણે મુખવદન ધોવાય છે.

 

બડે બડે છે કસમય જે માનવી;

તે ખરૂં ટાણું મળે શરમાય છે.

 

વાપરો પૂજા મહીં કે કેશમાં;

વૃક્ષપરના ફૂલ પણ કરમાય છે.

 

નામ હો પ્રભુલાલ તેથી શું થયું?

એ “ધુફારી” નામથી ઓળખાય છે.

 

૧૩/૦૭/૧૯૯૮

Filed under: Poem |