ધુફારી

“પાનખર“

 

પાનખરમાં પાન જે ખરતાં નથી;

જિન્દગીમાં એ કદી ડરતાં નથી.

 

આંખ મીચી ચાલવા લાગ્યા પછી;

જોઇ પાછા આવવા ફરતાં નથી.

 

સમય કેરા સાગરે કુદયા પછી;

એ છે મરજીવા કદી મરતાં નથી.

 

ઉર મહીં આનંદની સરિતા વહેઃ

એ કદી નિશ્વાસ પણ ભરતાં નથી.

 

કો પ્રસંસા કે કદી નિંદા કરે;

વાત એની કાન પર ધરતાં નથી.

 

છે હ્રદય એક ફૂલ એવું માનતા;

કોઇના દિલ ઠોકરે ધરતાં નથી.

 

છે “ધુફારી” ખાતરી બસ એટલી;

કો નકામું કામ એ કરતાં નથી.

 

૨૯/૧૨/૧૯૯૭

Filed under: Poem |