ધુફારી

“સાંભળેલી વાત છે“

હોય છે એકાંત વરવું સાંભળેલી વાત છે;

બંધનો છોડીને ખરવું સાંભળેલી વાત છે.

આંખની ખુલ્લી અટારી ને બધે સુનકાર છે;

કે તમસ લીસાથી સરવું સાંભળેલી વાત છે.

કાળમાં ધરબાયેલી ગાથા ફરીથી ખોલવી;

ઉત્તરો આપ્યા જ કરવું સાંભળેલી વાત છે.

કોઇપણ હોતું નથી જ્યાં સાથમાં સંગાથમાં;

નગ્નતા જોતા જ ડરવું સાંભળેલી વાત છે.

લોક તો નિંદા કરે જાણે “ધુફારી” વાતને;

સ્વ નજરમાં રોજ મરવું સાંભળેલી વાત છે.

૦૧/૦૧/૧૯૯૮

Filed under: Poem | Leave a comment »

“મલકાઇજા“

એક પળ છોડી બધું ને તું જરા મલકાઇજા;

છે તકો બહુ જૂજ સમજી તું જરા મલકાઇજા.

દુઃખ તણા ઓથારને પણ તું જરા અળગો કરી;

કો ખુશીની પળ મળે તો તું જરા મલકાઇજા.

આ જગતને જીતવાની એક ચાવી છે મળી;

એ વળે જીતી કરીને તું જરા મલકાઇજા.

આ જીવન છે જીવવાનું તું હસે અથવા રડે;

તો પછી રડવું તજીને તું જરા મલકાઇજા.

આ “ધુફારી” દોસ્તને રડતા કદી જોયા નથી;

બસ જરા એ દોસ્ત સાથે તું જરા મલકાઇજા.

૩૦/૧૨/૧૯૯૭

Filed under: Poem | Leave a comment »

“પાનખર“

પાનખરમાં પાન જે ખરતાં નથી;

જિન્દગીમાં એ કદી ડરતાં નથી.

આંખ મીચી ચાલવા લાગ્યા પછી;

જોઇ પાછા આવવા ફરતાં નથી.

સમય કેરા સાગરે કુદયા પછી;

એ છે મરજીવા કદી મરતાં નથી.

ઉર મહીં આનંદની સરિતા વહેઃ

એ કદી નિશ્વાસ પણ ભરતાં નથી.

કો પ્રસંસા કે કદી નિંદા કરે;

વાત એની કાન પર ધરતાં નથી.

છે હ્રદય એક ફૂલ એવું માનતા;

કોઇના દિલ ઠોકરે ધરતાં નથી.

છે “ધુફારી” ખાતરી બસ એટલી;

કો નકામું કામ એ કરતાં નથી.

૨૯/૧૨/૧૯૯૭

Filed under: Poem | 1 Comment »

“આવ્યા પછી“

રોજ મયખાના મહીં આવ્યા પછી;

ચેન છે આરામ છે આવ્યા પછી.

એક આલમ છે અનોખો એટલે;

ના કશી દરકાર અહીં આવ્યા પછી.

મય તણો આશિક હું છું એટલે;

રોજ માશુકને મળું આવ્યા પછી.

આ બધા મયપ્રેમીઓ મારા સગા;

ને વળી છે સ્નેહીઓ આવ્યા પછી.

હોય છેડો ઘર ભલે ધરતી તણો;

ભાસતો બકવાસ અહીં આવ્યા પછી.

જીવતા મયકશ ચહે બસ એટલું;

મોત મયખાને મળે આવ્યા પછી.

રાત રંગીન હોય છે મયકશ તણી;

વાત રંગીન હોય અહીં આવ્યા પછી.

દ્વાર પર આવી “ધુફારી” શોધતો;

કો‘મળે શાયર અહીં આવ્યા પછી.

૨૮/૧૨/૧૯૯૭

Filed under: Poem | Leave a comment »

“મોટા હોય છે“

રૂપના ભંડાર મોટા હોય છે;

બાળતા અંગાર મોટા હોય છે.

વાતમાં ના માલ હો તો શું થયું?

વાતના ચકચાર મોટા હોય છે.

સોળ શણગારે સજાવેલી બધી;

તુચ્છના બાઝાર મોટા હોય છે.

મન તણો કો વહેમ જેને નોતરે;

ભય તણાં ઓથાર મોટા હોય છે.

છો કટક આવી ચડે પણ ના ડ્ગે;

કર્મ કેરા માર મોટા હોય છે.

ભવ્ય ભાસે ના ઇમારત તે છતાં;

તેહના મિનાર મોટા હોય છે.

ના “ધુફારી” એકલો મસ્કત મહીં;

યારના વહેવાર મોટા હોય છે.

૨૮/૧૨/૧૯૯૭

Filed under: Poem | Leave a comment »

“પ્રેમમાં“

એ હતો આશિક પડેલો પ્રેમમાં;

ક્યાં ગયો પણ એ અચાનક પ્રેમમાં.

એ છબી લાવ્યો હતો ને દાખવી;

એ જ છે જેના પડેલો પ્રેમમાં.

દાખવ્યા સંદેશ પોતાને લખી;

ડાકઘરથી એ જડેલા પ્રેમમાં

પુષ્પ ગુચ્છો દાખવી સોગાદ પણ;

જન્મદીનો પર મળેલા પ્રેમમાં.

જૂઠનો પાયો કદી હોતો નથી;

ના ટકે નાટક ઘડેલા પ્રેમમાં.

આ “ધુફારી” જો કહે તો શું કહે?;

જાતને ઠગતા રહેલા પ્રેમમાં.

૨૮/૧૨/૧૯૯૭

Filed under: Poem | Leave a comment »