Posted on November 15, 2008 by dhufari
“તો શું કરૂં?”
હું તને શોધું અને તું ના મળે તો શું કરૂં?;
શોધતાં તારા સઘડ જો ના મળે તો શું કરૂં?.
આંખડી ચોપાસ તુજને શોધવા ફરતી સતત;
ક્યાંય પણ અણસાર તારો ના મળે તો શું કરૂં?.
ઉરમહીં તારી છબી છે આમ તો જળવાયેલી;
હું કહું પણ કાંઇ સમજણ ના પડે તો શું કરૂં?.
છે ભરોસો શોધ મારી એક દી‘થાસે સફળ;
પ્રેમ નફરત કંઇ મળે કે ના મળે તો શું કરૂં?.
છે “ધુફારી” ભાગ્યશાળી પ્રેમ કેરા દાવમાં;
તેં ચહેલું હાથ તારે ના પડે તો શું કરૂં?.
૩૦/૦૯/૧૯૯૬
Filed under: Poem | Leave a comment »
Posted on November 15, 2008 by dhufari
“પાંગરેલા પુષ્પ“
પાંગરેલા પુષ્પ તો પરમાટથી પરખાય છે;
પ્રેમીઓના દિલ સદા મલકાટથી હરખાય છે.
ના કશું પણ હું કહું કે તું કહે એવું નથી;
આંખડીઓ ચાર થાતાં પણ કદી શરમાય છે.
એક સિક્કાની જ બાજુ પ્રેમ ને નફરત રહી;
ઝેર કેર પારખા કરતાં બધા ખચકાય છે.
જિન્દગીમાં સાથ સૌને મન મુજબ મળતો નથી;
હમસફરને પામવા હર માનવી લલચાય છે.
છે જવાની ચાર દિન પણ ના સમજ માણી નહીં;
પાનખર જોયા પછી એ દિલભરી પસ્તાય છે.
આ “ધુફારી” જિન્દગીની મોજ માણે પણ છતાં;
જિન્દગી ધિક્કારનારા એહને ભટકાય છે,
૦૨/૦૯/૧૯૯૬
Filed under: Poem | Leave a comment »
Posted on November 15, 2008 by dhufari
“આકાશમાં“
પ્રેમ તારો જો મળે તો ઉડવું આકાશમાં;
ને પડું તો જીલજે તું મોહ કેરા પાસમાં.
ચાલતી ઘટમાળમાંથી બે ઘડી પણ જો મળે;
ઝંખના છે છુટ્વાની જિન્દગીના ત્રાસમાં.
આયખાના દિવસો તો ધૂપ અંધારે ગયા;
પળ મળે બે પળ મળે તો જીવવું અજવાસમાં.
આમ જે કાલે હતાં તે ખાસ થઇને ક્યાં ગયા?;
જો મળે એકાંત તો લઇ પુછજો વિશ્વાસમાં.
બહુ થયું બાકી હવે તો આ “ધુફારી” શું કહે;
આયખું બાકી ગુજારૂં પ્રેમ કેરા પ્રાસમાં.
૦૭/૦૮/૧૯૯૬
Filed under: Poem | Leave a comment »
Posted on November 15, 2008 by dhufari
“તારી રમત“
મોત હું જાણૂં બધી તારી રમત;
જિન્દગીની છુટતી ના કો‘થી મમત.
આંગળી તારી સહીને ચાલતું;
જોઉ છું ચાલ્યુ જતું આખું જગત્.
સેવકો નેતા પ્રપંચી તેં ઘડ્યા;
ભીન્ન તેં પેદા કરેલા છે ભગત્.
કાળની કાતી લટકતી સર્વદા;
ભય તણાં ઓથારની લાંબી વિગત.
કો કબુતર સમ ભલે એ ફડફડે;
જિન્દગી સાટે સતત લડ્તો લડત.
આ “ધુફારી” તો નથી કો મોહવસ;
માંગજે મરજી પડે તારી ચડત.
૧૨/૦૨/૧૯૯૬
Filed under: Poem | Leave a comment »
Posted on November 15, 2008 by dhufari
“આંખ ભીની“
મેં તને ચાહી હતી એ વાત જૂની થઇ ગઇ;
આજ તું સામે મળી તો આંખ ભીની થઇ ગઇ.
એ ગુલાબી ગાલપર જે મીઠડા ખંજન હતા;
કરચલી એમાં મળી તો આંખ ભીની થઇ ગઇ.
મેઘ જેવી ઝુલ્ફ તારી પવનથી રમતી હતી;
આજ રૂપેરી મળી તો આંખ ભીની થઇ ગઇ.
રૂપગર્વિતા અને મઘરૂર તારી એ છટા;
એ કમર વાંકી મળી તો આંખ ભીની થઇ ગઇ.
આ અચાનક અવદશા જાણી “ધુફારી“ના શક્યો;
પાનખર સમ તું મળી તો આંખ ભીની થઇ ગઇ.
૦૬/૦૨/૧૯૯૬
Filed under: Poem | Leave a comment »
Posted on November 15, 2008 by dhufari
“દમ નથી“
તું મને ચાહતી નથી એ વાતમાં કંઇ દમ નથી;
મારી ગઝલ ગાતી નથી એ વાતમાં કંઇ દમ નથી.
શું કરૂં છું ક્યાં ફરૂં છું એ બધી રાખે ખબર;
મારી ફિકર થાતી નથી એ વાતમાં કંઇ દમ નથી.
પ્રેમ રસભર પણ નનામા પત્ર જે મળતા મને;
તું જ મોકલતી નથી એ વાતમાં કંઇ દમ નથી.
છે બહાના પણ ઘણા જે તું સતત શોધ્યા કરે;
મારી કસમ ખાતી નથી એ વાતમાં કંઇ દમ નથી.
આમ અણજાણી “ધુફારી“થી થશે તું ક્યાં સુધી?;
તું ખુદ કહે ચાહતી નથી એ વાતમાં કંઇ દમ નથી.
૨૬/૦૧/૧૯૯૬
Filed under: Poem | Leave a comment »
Posted on November 15, 2008 by dhufari
“ના ચાલશે“
આવવાનું ના કહો તો ચાલશે;
હા કહી ના આવશો ના ચાલશે.
હા કહી તો વાટ પણ જોવી રહી;
સો બહાના તે પછી ના ચાલશે.
દિલ સવાલો પુછશે ને માંગશે;
તે જવાબો ના મળે ના ચાલશે.
મન મહીં મંથન બહુ ચાલ્યા પછી;
ના મળે નવનીત તો ના ચાલશે,
જો કદી આપો વચન તો પાળજો;
આ “ધુફારી” છેતરો ના ચાલશે.
૨૬/૦૧/૧૯૯૬
Filed under: Poem | Leave a comment »
Posted on November 15, 2008 by dhufari
“સોગાદ“
જિન્દગી મારી મને સોગાદ છે;
ઇશની રચના ને દેવો દાદ છે.
મન મરેલી લાગણી ઢંઢોળતો;
આંખની કીકી મહીં ફરિયાદ છે.
ઊંઘરેટી ઊર્મિઓ આળોટતી;
કંઠમાં અટવાઇ રહેલો સાદ છે.
ચરણ ક્યાં પણ ચાલવા ચાહે નહીં;
કર પરસપરમાં થયેલો વાદ છે.
અશ્વ બેકાબુ સમી છે ઇન્દ્રીઓ;
કે નઠારા બાપની ઓલાદ છે.
યંત્ર બગડેલા સમા આ દેહમાં;
પણ “ધુફારી“નું હ્રદય આબાદ છે.
૨૫/૦૧/૧૯૯૬
Filed under: Poem | Leave a comment »
Posted on November 15, 2008 by dhufari
“કંઇ નથી“
ના હવે કહેવાય એવું કંઇ નથી;
દિલ થકી સહેવાય એવું કંઇ નથી.
મેં મનાવ્યું મન ઘણું માન્યું નહીં;
ને હવે બદલાય એવું કંઇ નથી.
કણ પડ્યા પણ વાટ જે જોતી રહી;
આંખ એ ઉભરાય એવું કંઇ નથી.
ના તરંગો છે કશા કે ના વલય;
શબ્દ ક્યાં પથરાય એવું કંઇ નથી.
ના ઉમંગો ના ઝણઝણાટી કે પ્રણય;
આ “ધુફારી” ગાય એવું કંઇ નથી.
૨૫/૦૧/૧૯૯૬
Filed under: Poem | Leave a comment »
Posted on November 15, 2008 by dhufari
“તું કાં ફરે?”
જિન્દગીની દેણગી તો ઇશને આધીન છે;
તે છતાં ઓ માનવી ફાંકો લઇ તું કાં ફરે?.
જિન્દગી શતરંજ છે પ્યાદા સિવા‘તું કંઇ નથી;
કાસ્ટની તલવાર માનવ હાથ લઇ તું કાં ફરે?.
આ જગતને ડારવાની આ મથામણ ફોક છે;
તે છતાં પણ આંખ રાતી ધૂમ લઇ તું કાં ફરે?.
શેર માથે તો સવાયા આમ તો મળતાં હશે;
ના કદી મળશે તને જક્કી થઇ તું કાં ફરે?.
એક કરના આંગળાઓ પાંચ તો સરખા નથી;
તું “ધુફારી” થઇ શકે એ હઠ લઇ તું કાં ફરે?.
૨૫/૦૧/૧૯૯૬
Filed under: Poem | Leave a comment »