“શિખ્યો નથી“
માનવી આકાશમાં ઉડી શકે તો શું થયું?
વાડ કાંટાળિ ઉપર એ બેસતાં શિખ્યો નથી.
વાંક બીજાના સતત એ સહેજમાં શોધ્યા પછી;
દોષ પોતાના હજુ એ દેખતાં શિખ્યો નથી.
શોધવાથી ના જડે છીદ્રો છતાં શોધ્યા પછી;
આંગળી મૂકી કદી એ ઢાંકતાં શિખ્યો નથી.
જીભની કાતરવડે છે વેતર્યા લોકો પછી;
સોઇ થઇને કો સબંધો સાંધતા શિખ્યો નથી.
હું કરૂં છું શું કરૂં છું મનમહીં મુંજાઇને;
આ“ધુફારી“તો કહે છે જીવતાં શિખ્યો નથી.
૧૨/૧૦/૧૯૯૩
(પ્રયત્ન દિપોત્સવી‘૯૩માં પ્રકાશિત)
Filed under: Poem |
Leave a Reply