ધુફારી

“શિખ્યો નથી“

 

માનવી આકાશમાં ઉડી શકે તો શું થયું?

વાડ કાંટાળિ ઉપર એ બેસતાં શિખ્યો નથી.

 

વાંક બીજાના સતત એ સહેજમાં શોધ્યા પછી;

દોષ પોતાના હજુ એ દેખતાં શિખ્યો નથી.

 

શોધવાથી ના જડે છીદ્રો છતાં શોધ્યા પછી;

આંગળી મૂકી કદી એ ઢાંકતાં શિખ્યો નથી.

 

જીભની કાતરવડે છે વેતર્યા લોકો પછી;

સોઇ થઇને કો સબંધો સાંધતા શિખ્યો નથી.

 

હું કરૂં છું શું કરૂં છું મનમહીં મુંજાઇને;

આ“ધુફારી“તો કહે છે જીવતાં શિખ્યો નથી.

 

૧૨/૧૦/૧૯૯૩

(પ્રયત્ન દિપોત્સવી‘૯૩માં પ્રકાશિત)

Filed under: Poem |