ધુફારી

“મને લાગ્યા કરે“

 

હું દેખાઉ છું તે હ્ ું નથી,એવું મને લાગ્યા કરે;

હું કોણ છું?કોને ખબર?,પુછી નયન જાગ્યા કરે.

 

પાંખવાળો અશ્વ ચંચળ,કલ્પના તોખારના;

પડઘાઇને ફરતા સતત,એ ડાબલા વાગ્યા કરે.

 

અરમાનના ઊંચા મિનારા,આભને આંબી રહ્યા;

એક પળ ચણતી રહે,બીજી પળ ભાંગ્યા કરે.

 

દર્દકેરા જખ્મથી,આ જિન્દગી ખરડાઇ ગઇ;

નાઇ નફરતનો તપેલી,કોસથી દાગ્યા કરે.

 

ભ્રમાણકક્ષા ભય તણી,આકાશ ગંગાથી અધિક;

ભ્રાંતી કેરા વલયમાં,મન સતત ભાગ્યા કરે.

 

કોઇ ઊભું ઉંબરે,મારો પરિચય આપવા;

શંકા–કુશંકાના ટકોરા,બારણે વાગ્યા કરે.

 

છે સમયની વાવ અંધારી,અને તળિયું નથી;

ઊંડાણમાં ધસતો“ધુફારી“,શું મદદ માગ્યા કરે.

 

૨૫/૦૮/૧૯૯૩

(પ્રયત્ન ઓગષ્ટ‘૯૩માં પ્રકાશિત)

Filed under: Poem |