“મને લાગ્યા કરે“
હું દેખાઉ છું તે હ્ ું નથી,એવું મને લાગ્યા કરે;
હું કોણ છું?કોને ખબર?,પુછી નયન જાગ્યા કરે.
પાંખવાળો અશ્વ ચંચળ,કલ્પના તોખારના;
પડઘાઇને ફરતા સતત,એ ડાબલા વાગ્યા કરે.
અરમાનના ઊંચા મિનારા,આભને આંબી રહ્યા;
એક પળ ચણતી રહે,બીજી પળ ભાંગ્યા કરે.
દર્દકેરા જખ્મથી,આ જિન્દગી ખરડાઇ ગઇ;
નાઇ નફરતનો તપેલી,કોસથી દાગ્યા કરે.
ભ્રમાણકક્ષા ભય તણી,આકાશ ગંગાથી અધિક;
ભ્રાંતી કેરા વલયમાં,મન સતત ભાગ્યા કરે.
કોઇ ઊભું ઉંબરે,મારો પરિચય આપવા;
શંકા–કુશંકાના ટકોરા,બારણે વાગ્યા કરે.
છે સમયની વાવ અંધારી,અને તળિયું નથી;
ઊંડાણમાં ધસતો“ધુફારી“,શું મદદ માગ્યા કરે.
૨૫/૦૮/૧૯૯૩
(પ્રયત્ન ઓગષ્ટ‘૯૩માં પ્રકાશિત)
Filed under: Poem |
Leave a Reply