ધુફારી

“નગ્ન આઝાદી“

 

કરીને દેશના કટકા,થયા આઝાદ કહેવાતા;

વિદેશી બોલતા બોલી,સ્વદેશી જોઇ શરમાતા.

નથી સુભાષ કે શાસ્ત્રી,નથી સરદાર લોખંડી;

ઊભી વણઝાર આખીમાં,પ્રપંચી દુષ્ટ પાખંડી.

ભિમારી જે હતાં કાલે,જુઓ છે આજના નેતા;

રહે છે ઠાઠ રજવાડી,સ્વયંને સેવકો કહેતા.

કરી કાળા બજારો ને,નશીલા દ્રવ્ય વેંચીને;

પ્રજાને પાંગળી કીધી,ઝહેર નસ નસમાં સીંચીને.

છે કાયર એદીઓ અણઘડ્,બની બેઠા જુઓ રક્ષક;

છુપાવવા દોષ પોતાના,થયા નિર્દોતાના ભક્ષક.

પ્રજા કલ્યાણને કાજે,બનાવે મંડળો બહોળા;

કરે કલ્યાણ પોતાનું,પ્રજાને કાઢતા ડોળા.

કરેલા કામ બીજાના,સ્વયંના નામથી રાખે;

ગજવવા નામ છાપામાં,હવનમાં હાડકા નાખે.

કરી એરણ તણી ચોરી,સોઇનું દાન એ દેતાં;

લૂંટીને લાજ અબળઅની,મગરના આસુંએ રડતાં.

નથી રોજી નથી રોટી,નથી ઘર કોઇ રહેવાને; 

પ્રજાના રાજમાં જાવું,કહો ક્યાં વાત કહેવાને.

પ્રજાસત્તાકમાં દિઠી,”ધુફારી“આ શી બરબાદી;

ફરે છે પ્રૌઢ ચુમાળીસ,વરસની નગ્ન આઝાદી.

 

૧૪/૦૫/૧૯૯૧

Filed under: Poem |