ધુફારી

“છપ્પા(૨)

 

ક્રોધિત થઇ માનવ થરથરે,ધરતીકંપનું રૂપ જ ધરે;

સુંદર જીવન સમ મંદિર,બિહામણા કરતો ખંડેર.

સ્વ સર્જેલી દુનિયા મહીં,સર્વે સ્થળે એ પહોંચ્યો નહીં;

ત્યારે કરીને ખુબ વિચાર,સર્જી સર્જનહારે નાર.

આફત આવે રૂપ આનેક,કોઇ આશિષની લાવે મહેંક;

ઘણી આફતથી અનુભવ મળે,અનુભવ કરતાં શક્તિ વળે.

માનવ મનની માયા મહીં,નજર નજરમાં ફેર છ અહીં;

કોઇ અવસરમાં આફત જુએ,કોઇ આફતને અવસર કહે.

મૃત્યુ મુઠ્ઠીમાં લઇ ફરે,તેનું મન ના ક્યારે ડરે;

એના મનમાં જે નિરધાર,નિશ્ચય સમજો બેડોપાર.

મૃત્યુથી તું શાને ડરે,દેહવિલયની ચિંતા કરે;

મૃત્યુ જીવનનો છે મોડ,કપડાની એ બીજી જોડ.

સફળ જગતમાં એક જ જન,કામ કરે જે દઇને મન;

મુશ્કેલીથી ભીડે બાથ,મળે સફળતા એને હાથ.

પરંપરાગત વંશ જ જાય,પુત્ર તણાં વળી પુત્રો થાય;

ઘણા પુત્ર કપુત્ર થાય,માત કુમાત ન જાણી ક્યાંય.

શૈશવકાળે ન બોલ્યો સત,એની પરવારી ગઇ મત;

જીવન વૃધ્ધાવસ્થા જાય,સત્યથી અડગો રહે સદાય.

સવારમાંથી સંધ્યા થઇ,કામ કરી કંટાળ્યો નહી;

થાકમાં ગુસ્સો ચિંતા ભળે,નર આખો તેથી ખડભડે

 

૩૧/૧૨/૧૯૯૦      

Filed under: Poem |