ધુફારી

“પાગલ“

(રાગઃ હિસીનોસે મહોબ્બતકા યહી અંજામ હોતા હૈ)

 

મળી છે જ્યારથી આંખો,અમે બદનામ થઇ બેઠા;

તને લયલા મને મજનું “ધુફારી“નામ દઇ બેઠા….મળી છે

હતાં કો મુક્ત પંખી સા,ચમનમાં જિન્દગી કેરા,

ન‘તી સેવી ફિકર કે‘દી,ન પડછાયા ગમો કેરા;

વિચારોના વમળ વચ્ચે,માર્યા નથી કદી ફેરા,

કરી લિલામ નીંદરનું,લઇ ઉજાગરા બેઠા……………મળી છે

કદી કોરી હતી આંખો,હવે સુરમો લગાડુ છું,

કરીને ઠાઠ કપડાનો,અને અત્તર લગાડું છું;

હતાં જે દુધ જેવા દાંતમાં,તાંબુલ ઠઠાડું છું,

મસાલેદાર છોડીને,કીમામી પાન ખઇ બેઠા………….મળી છે

મળો છો બાગની વચ્ચે,હસો છો હોઠમાં મીઠું,

થઇ ભ્રમણા અમોને એ,નથી ક્યાં હાસ્ય આ દીઠું;

લગાવ્યા ચક્કરો ઘરના,બિરાદર દોસ્ત એ દીઠું,

પછી તો વાત ફેલાણી,અને ઇલ્ઝામ લઇ બેઠા……..મળી છે

કરી હિંમત અમે તમને,પ્રેમનો પત્ર દેવાની,

ગયા વારી અમે જોઇ,અદા એ પત્ર લેવાની;

કરી દરકાર ના કે‘દી,જવાબી પત્ર દેવાની,

દિવસ હપ્તા હતા ગણતાં,તમોને ક્યાંય ના દીઠા…..મળી છે

સરોવર પ્રેમ કેરામાં,એ પથ્થર પત્રનો નાખ્યો,

વલય ઉભર્યા જુઓ કેવા,મિલનને દુર લઇ નાખ્યો;

ન જાણ્યું કંઇ જરા સરખું,ભરોસો પ્રેમ પર રાખ્યો,

વફા ને બેવફાઇની ચડી,ચગડોળમાં બેઠા……………..મળી છે

દિવાનો દોસ્તો કહે છે,કહે છે કોઇ પરવાનો,

ગયું કરમાઇ આ દિલ ને,ગયા કચડાઇ અરમાનો;

જતી‘તી ડોલી તેણીની,થયો વિચાર મરવાનો,

મરાયું ના જીવાયું ના,ફકત પાગલ બની બેઠા……….મળી છે

 

૦૭/૦૩/૧૯૮૯      

 

 

Filed under: Poem |