ધુફારી

“એકલવીર” (કચ્છી)
એક વાણંદને એક દિવસ એકલવીર થવાની ખેવના જાગી,એની ઇચ્છા શી હતી અને મળ્યું શું તે પર
મારી માતૃભાષામાં એક રચના

સત્રુજે સંહારલાય સ્વંયં ભવાની શક્તિ,સોંપેવે શિવાજીકે ચેતો ઇતીહાસ ઇ
થીણું એકલવીર પાંકે ઉરમેં અભરખો રખ,કમર કસીને નર તપી તૈયાર થ્યો
અપુજ વરી અગોચર ડેવીજો થાનક ડસી,આરંભે આરાધ સચી લગો લવલીનમેં
પ્રગટ થઇ મા ભવાની મંગ ચે વરડાન ત ચેં,જાટ્કે વઢાજે સો એડો હથિયાર ડે
ત્રપાખિયો ત્રશુરજો તોડે ડને હથમેં,ખણી વેજ લ્વાર વટે જકી ઘડે પંઢજે મનસે
ત્રશુરજો ટુકર અચી ડને લવે લ્વાર કે,ઘડ હથિયાર લવા તું તોજે વિચાર સે
આડો ન્યારે ઊભો ન્યારે સત્રોસો વિચાર કરે,સરસ સજાયો ઘડે લવે તખીધારજો
આરાધ વઇ સાવ સચી શક્તિજો વરડાન સચો,મથા ન મથેજા વાર સો વઢાજે જટકે
ચાલુ થ્યો ચાલુ આય ચાલુઅ પ્રલે સુધી રોંધોં,એકલવીરજો જુધ “પ્રભુ”ચે સંસારમેં

૦૭/૦૧/૧૯૭૩

Filed under: Kachchhi |