Posted on September 30, 2008 by dhufari
“ત્યાં તારૂં નહી કામ”
(રાગઃ એક ગોકુળ સરખું ગામ…..)
શાને સંતાતો તું ચાંદ,જોઇ મને સંતાતો તું આમ;
કો રમતી કોળી વાદલળીને,કરતો તું બદનામ……..શાને સંતાતો
હ્રદય ગગનમાં રમતી,પ્રિત બની ચંદ્રિકા મારી(૨)
અજવાળે મુજ માર્ગ જીવનના,ત્યાં તારૂં નહી કામ…..શાને સંતાતો
બીજ બની બંકિમા તું,પૂર્ણ ખિલે પૂનમથી ક્યારે;
સદા ખીલે જ્યાં પ્રિત પૂનમની,ત્યાં તારૂં નહી કામ…..શાને સંતાતો
જોઇ તને ખીલંતી,હો કરોડ કૌમુડદીની નાયક;
“પ્રભુ”પ્રભુ નિત રટે પ્રિયતમા,ત્યાં તારૂં નહી કામ….શાને સંતાતો
૨૮/૦૧/૧૯૭૦
Filed under: Poem | Leave a comment »
Posted on September 30, 2008 by dhufari
“ખલક હી ખાલી” (કચ્છી)
(રાગઃ ભુલવા મને કહો છો, સ્મક્રણો ભુલાય ક્યાંથી…)
કામણ કરેને કેડી,કસુંબલ પિરાય પ્યાલી;
તો વટ લગો ભરેલો,ધીલ ઉ લગેતો ખાલી…..કામણ કરેને કેડી
ચંચળ ચોવાજે ચિત સે,પેલી નજરમેં ચોરે;
ચિતભ્રમ જેડો ભાસે,ભ્રમણા ડીસાજે ખાલી……કામણ કરેને કેડી
ઉ મસ્ત થઇને ફરણું,કીં બેફિકર બે પરવાહ;
ભાસેતો હાણે ભમણું,ભવમેં ભટકણું ખાલી……કામણ કરેને કેડી
કેણું કુરો ન સમજાં,ડિસજે ન ડિસ કો સવરી;
વિચાર કો અચે ન,ભેજો ડીઠો ખાલી……….કામણ કરેને કેડી
શાંતિ વરે રખેને,જોલા અચે અગર બ;
મીંચાજે નેણ ક્યાંનું,નિધર વગર ઇ ખાલી……કામણ કરેને કેડી
વીંઞીંને પુછાતો જેકે,ન્યાર્યા કૈંયે ઉ મુકે;
ડીંતા જભાભમેં ઉ,મુશ્કાન હકડી ખાલી………કામણ કરેને કેડી
ઐં ઉ જ સૌ સગા ને,ઐં ઉ જ સૌ કુટુમ્બી;
કો જાણે તો વગર ઇ,ઘર કીં લગેતો ખલી……કામણ કરેને કેડી
ધિલજો “પ્રભુ” ત ધરધી,એડી લગાય લગની;
હાજર ન રેં અગર તું,ડીસજે ખલક હી ખાલી…..કામણ કરેને કેડી
૨૩/૧૧/૧૯૬૯
Filed under: Kachchhi | Leave a comment »
Posted on September 30, 2008 by dhufari
“કલ્પના”
(રાગઃ હિન્દ તું શા’થી પડ્યો છેં કાળ ચક્કરમાં ફસી……)
હું કવિ તું કલ્પ્ના મમ કાવ્ય કેરા કુંજની;
પધ મારા છે પ્રકાશિત તવ પ્રણયના પુંજથી……હું કવિ તું
નીલરંગી વ્યોમનું હું,નીલપંખી પાંખી પાંખ તું;
એ વ્યોમમાં પણ રાચતી,ને કાવ્ય રચતી આંખ તું…હું કવિ તું
એ વસંતી વૃક્ષ હું,જે પ્રેમથી પલ્વિત સદા;
વિહવળ થઇ વિટળાયેલી,તું વેલ અળગી ના કદા…હું કવિ તું
કો અગોચર અર્ધવિકસીત,પુષ્પ હું અનજાન છું;
મહેકાવજે થઇને મહેંક,મારૂં જીવન ઉધાન તું……હું કવિ તું
ગાતો રહ્યો છું ગાઉં છું,ગાતો રહું એ ચાહું છું;
સર્જન સમય સાનિધ્યમાં,રહેજે “પ્રભુ”ના ચાહું છું…હું કવિ તું
૧૩/૦૭/૧૯૬૯
Filed under: Poem | 2 Comments »
Posted on September 30, 2008 by dhufari
“નહીં તો સારૂં”
(રાગઃ ભુલવા મને છો સ્મરણ ભુલાય ક્યાંથી…….)
માણીશું મોજ એની,ભુલવું ભલે અકારૂં;
યૌવન તણા એ ઓજસ,પથરાય નહીં તો સારૂં….માણીશું મોજ
હસતી હતી તું જાણે,કલિકા કો’પુષ્પ કેરી;
ખિલતું એ હાસ્ય કે’દી,કરમાય નહીં તો સારૂં……માણીશું મોજ
ચાલી હતી તું જાણે,લહેરી સમિરની કો’;
મારા હ્રદયને શ્પર્શી,અટવાય નહીંતો સારૂં……..માણીશું મોજ
માદક પળો મિલનની,જાણે શરાબ પ્યાલી;
હોઠે અડે એ પહેલા,ઢોળાય નહીં તો સારૂં……..માણીશું મોજ
વેણી રચવું ન્યારી,યાદોના મોતીઓની;
અર્પુ તને એ પહેલાં,વિખરાય નહીં તો સારૂં…….માણીશું મોજ
અજવાળતા જીવનના,માર્ગો પ્રણયના દિપક;
મંજીલ મળે એ પહેલા,વિલાય નહીં તો સારૂં……માણીશું મોજ
સાનિધ્યમાં “પ્રભુ”ના,રહેવાની ઝંખના છે;
આ વાદળા વિરહના,ઘેરાય નહીં તો સારૂં……..માણીશું મોજ
૦૨/૦૫/૧૯૬૯
Filed under: Poem | 2 Comments »
Posted on September 28, 2008 by dhufari
“હમણાં હજુ”
(રાગઃ ભુલવા મને કહો છો સ્મરણો ભુલાય ક્યાંથી…)
હમણાં હજુ પ્રિયા તું,આવી અને ક્યાં ચાલી;
વાતો કરી નથી બે,દિલ તો હજુ છે ખાલી……હમણાં હજુ
કળીઓ કુસુમ કેરી,ખીલી હજુ છે હમણાં;
મીઠી સુવાસ એની,માણ્યા વગર ક્યાં ચાલી…..હમણા હજુ
સૂર્યાસ્ત થઇ ગયાને,વીતી નથી પળો બે;
સંધ્યા છે પૂરબહારે,જણ્યાં છતાં ક્યા ચાલી……હમણા હજુ
તારા વિના સમય આ,વર્ષો સમાન વહેશે;
યાદો તણા બે મોતી,વિણ્યા નહી ત્યાં ચાલી…..હમણા હજુ
સંગાથ તારો લઇને,રાચે “પ્રભુ” જ્યાં સાગર;
જાતા સમય કિનારે,આણ્યા વગર ક્યાં ચાલી….હમણા હજુ
૨૪/૦૩/૧૯૬૯
Filed under: Poem | Leave a comment »
Posted on September 28, 2008 by dhufari
“વિશાળતા”
(રાગઃ એકવાર હું’ને મીંરા ગોકુળમાં ગ્યાતા….)
ગગન છો વિશાળ છે,અગમ્ય અપાર છે;
હ્રદયની વિશાળતા તો અકલપ્ય અપાર છે……ગગન છો
પવનના પ્રકોપમાં ધસમસતા વાદળાથી;
કલ્પનાના વાદળાનો વેગ બેસુમાર છે………ગગન છો
ઉષાની આભા હોકે સંધ્યાના શેરળાથી ;
રંગીલી યાદો કેરા,રંગ ભવ્યકાર છે………..ગગન છો
રવિ તણું તેજ હો કે,ચંદ્રમાની ચાંદની;
“પ્રભુ” પ્રીત તારલા વીણ,શુન્ય અંધકાર છે….ગગન છો
૨૦/૦૩/૧૯૬૯
Filed under: Poem | Leave a comment »
Posted on September 28, 2008 by dhufari
“ચાલી ક્યાં ગઇ”
(રાગઃ તારી આંખનો અફિણી, તારા બોલનો બંધાણી…..)
તારા ગાલ છે ગુલાબી,તારી આંખ છે શરાબી;
હળવું હોઠમાં હસી તું ચાલી ક્યાં ગઇ
સોળ કળાના પુર્ણ ચંદ્ર્ પર,મેઘાંડબર છાયેલું;
અથવા શાંત સરોવરિયામાં,પુષ્પ કમળ ખલેલું;
એવું મુખડુ છુપાવી………………ચાલી ક્યાં ગઇ
ચોળી ચણિયા ઉપર ઓઢ્યું,રંગ કસુંબલ સાળુ;
નાજુક નાજુક અંગ દીશે ત્યાં,રૂપ તણું અજવાળુ;
કરના કંગનો ખનકાવી…………….ચાલી ક્યાં ગઇ
હંસગતિથી ચાલ ચાલતી,દેહલતા મદમાતી;
નાજુક પગની પેની ઉપર,મહેંદી મુકી રાતી;
પગના પાયલ ઝનકાવી……………ચાલી ક્યાં ગઇ
૧૪/૦૮/૧૯૬
Filed under: Poem | Leave a comment »
Posted on September 28, 2008 by dhufari
“પુર્ણિમા”
(રાગઃ બાલપણના સંભારણા સાંભરે રે………)
એક મદમાતી રાત થઇ પુર્ણિ…મા..રે
શશી તણી પ્રિયતમા ચાંદની અવની પર ઉતરતી,
પડે દૃષ્ટિ ત્યાં સૃષ્ટિ પર ચાંદરણા પાથરતી;
સ્વે…ત સોહામણી સાડી લઇ રે…………એક મદમાતી રાત
વિશાળ વ્યોમે વોખારાયેલી વાદળીઓ વિહરતી,
સંતાળી ચાંદલિયો ને ધીરે ધીરે સરતી;
વ્યા..કુળ જણા..તી ચાં..દની થઇ રે……..એક મદમાતી રાત
પાંખડિયો ખીલેલી સુંદર કુમુદ કેર ફૂલે
મદઘેલા,રસઘેલા,એ ભમરા ગું..ગું બોલે;
ખી..લ્યા પુષ્પોથી સુવા..સિત થઇ રે……..એક મદમાતી રાત
શિ..તળ શાંત સરોવરિયામાં સારસ જોડી સરતી,
વિ..હરતાં,વિ..લસતાં એ શબ્દ મધુરા કરતી;
ઉ..ભરતી મંદ લહેરે..જઇ રે………….એક મદમાતી રાત
એક એક શાખા વનરાની અંગડા લઇ ડોલે,
યૌવનમાં લજવાતી કો રમણી જાણે..મ્હાલે;
વા..યુ વસંત કે..રા લઇ..રે…………એક મદમાતી રાત
નિદ્રા ત્યાગેલા નયનો એ દૃષ્યો જોતાં ઠરતાં,
રઢિયાળી રાત્રીની એ ભંગ નિરવતાં કરતાં;
ટ..હુકો કો..કીલ કર..તી ગઇ રે……….એક મદમાતી રાત
૧૪/૦૬/૧૯૬૭
Filed under: Poem | Leave a comment »
Posted on September 28, 2008 by dhufari
“હ્રદય”
(રાગઃ પ્રભુનજીને પડદામાં રાખમાં પુજારી તારા……..)
રૂદિયાને નાનું તું કહીશમાં.ઓ માનવ તારા દિલડાને નાજુક કહીશમાં;
નિત ઉગી આથમે છે,ચંદ્ર,રવિ,તારા એવા,
વ્યોમથી નાનું એને,કહીશમાં(૩)…..ઓ માનવ
શંખ અને છીપલા,મોતી ભંડાર એવા,
સાગરથી નાનું એને કહીશમાં(૩)…..ઓ માનવ
સ્પર્શ થતાં લોહને સુવર્ણ સર્જાય એવા,
પારસમણિથી નાનું કહીશમાં(૩)…..ઓ માનવ
મણથી છે કાયા ભાર,જીવન આધાર એવા,
પ્રભુડાનો માંસ પીંડ કહીશમાં(૩)…..ઓ માનવ
૧૭/૦૩/૧૯૬૯
Filed under: Poem | Leave a comment »
Posted on September 26, 2008 by dhufari
“ખાંપણ્”
પોષ માસ પુરો થવાઆવ્યો હતો પણ ઠંડીએ મચક ન આપી.બપોર જરા હુંફાળી લાગતી પણ સવાર સાંજ તો હજુ એવા ને એવા ટાઢાબોળ હતા.છેલ્લા ત્રણ દિવસથી તો સખત ઠંડો પવન ફૂંકતો હતો,જાણે કેટલા વરસનું સાટું વાળવા નિકળ્યો હોય,તેમાં આ પાનકોર ડોશીનું ઓચીતું અવસાન થયું.પાનકોરમાનું કોઇ સ્વજન તો હતું નહી એટ્લે આડોશ પાડોશના સંભાળ લેતાં અને એ ખર્યુ પાન આજ ખરેખર ખરી પડ્યું.
બપોરની ચ્હા આપવા ગોદાવરી ગઇ ત્યારે તેણી સુતેલા પાનકોર્મા ને જ્ગાડ્વા માજી માજી
એમ બે ત્રણ બુમ પાડી પણ જવાબ ન મળતા તેણીએ ઢંઢોડ્વાના આશયથી પાનકોર્માના
ખભાને પકડ્વા હાથ અને તેણીનો હાથ ઠંડા પડી ગયેલા શબને અડ્તાં તેણીના હાથમાંથી ચ્હા નો પ્યાલો છટકી ગયો અને એક આછી ચીસ પડાઇ ગઈ હાય હાય આ તો ગુજરી ગયા. તેણી
એ ઝટપટ ફળિયામાં આવી ને બુમ પાડી.
“અરે રાજુભાઇ,જનુભાઇ,વિનોદભાઇ દોડ્જો રે પાનકોરમા ગુજરી ગયા”
જરાવારમાં તો વાત ફેલાઇ ગઇ કે,પાનકોરમાં ગુજરી ગયા એટ્લે મને કે કમને કે લોક
લાજે માણસો ભેગા થયા આને સ્મશાનયાત્રાની તૈયારી કરવા લાગ્યા.
“પાનકોરમા ભાગ્યશાળી આજે ષટ્તીલ્લા એકાદશીના ગુજરી ગયા”
“આપણે જ અભાગિયા કે આવી ઠંડીસાંજમાં ડોશીને સ્મશાને લઇ જવી”
“ડોશીમા પીડામાંથી છુટયા”
“હા ને આપણે અટકયા”
“ભઇ બધાને એ જ રસ્તે સ્મશાને જવાનું છે”
“આજ નહી તો કાલે”
“હા એ જ છેલ્લો રસ્તો છે”
“પણ આવી કાતીલ ઠંડીમાં?”
“ભાઇ મોત કોઇને પુછીને નથી આવતું ,ઠંડી હોય કે ગરમી એને બધું સરખું”
“એનું ઠેસણ આવ્યું ને એ ઉતરી ગયા,ભાઇ જલ્દી કરો રાત થવા આવી”
“શરીરમાં જાજું ાકંઇ છે નહી,વાર નહી લાગે”
“હા…રે,કંતાયેલું શરીર છે,બે કલાક્માં ખુલાસો”
“અહી ગામમાં લાગે છે તે કરતા વધુ ઠંડી ત્યાં દરિયા કિનારે સ્મશાનમાં લાગશે”
“એ તો જેવા પડશે એવા દેવાશે”
આખરે પાનકોરડોશીને સ્મશાને લઇ ગયા.ઝટપટ પતાવવાના આશયથી અંતિમ સ્નાન
માટે દરિયામાં દેહ જબોડ્યું અને દરિયાનું પાણી પાનકોરમાના દેહને અડ્યું ન અડ્યું ને પાછું લઇને.લાલમદ્રાસી ખાંપણ હજુ ભીજયું પણ ન્હોતું જે શબ ઉપરથી દૂર થતાં હવાના ઝાપટે ગોટો વળી દોડ્વા લાગ્યું.એક લીડર જેવાએ આ જોયું એટ્લે બાજુમાં ઉભેલા યુવાનને કહ્યું
“નરૂ દોડ્તો,ખાંપણ લઇ આવ એ જાય……..”
નરૂ ગોટો વળી દોડતા એ લાલમદ્રાસી કાપડને પકડ્વા દોડ્યો પણ એક જોરદાર પવનના
ઝ્પાટામાં એ ગોટો ક્યાં નો ક્યાં નિકળી ગયો.નરૂએ દોડવાની ઝડપ વધારી અને ઘણા દૂર નીકળી ગયા બાદ તેણે એસ્બેસટોસના તૂટેલા પતરા,ઝંખરા અને પથ્થરોના સમુહ જેવા ઢગલા
માં એ કપડુ અટ્વાતું દૂરથી જોયું એટલે હાશ અનુભવતા દોડવાનું બંધ કરી ઝડપથી ચાલવા
લાગ્યો.
જ્યારે એ કપડું જ્યાં અટ્વાયું હ્તું એ સ્થળની નજીક પહોંચ્યો ત્યારે તેણે કપડું સરક્તું જોયું
ઝડપથી દોડીને તેણે એ કાપડનો છેડો પકડી લીધો અને ખેંચવા લાગ્યો.નરૂને લાગ્યું કે,સામે
છેડેથી પણ કોઇ ખેંચી રહ્યું છે એટલે નરૂએ ખેંચાતા કાપડ સાથે ખેંચાઇને જોયું તો એસ્બેસટોસ
ના તૂટોલા પતરા,ઝાંખરા અને પથ્થરનો સમુહ એક કુબો હ્તો જેમાં એક દુબડી પાતળી પ્રૌઢા પોતાના તદન નગ્ન દેહને એ લાલમદ્રાસી ખાંપણથી ઢાંકવાની કોશિશ કરી રહી હતી. નરૂની
વિસફરિત આંખો અને પ્રૌઢાની નિઃસહાય આંખો મળી અને નરૂના હાથમાંથી ખાંપણનો છેડો સરી પડ્યો.
Filed under: Stories | 4 Comments »
